Είναι καλό παιδί ο Γιάννης!
Και τα αδέρφια του, είναι καλά παιδιά. Καλά παιδιά όλοι τους…. Συμπονετικοί, δοτικοί, αλτρουιστές.
Θα μπορούσαν να γράψουν στα παλιά παπούτσια τους το παρελθόν, να γίνουν εντελώς Αμερικανάκια, να ζήσουν το όνειρό, την καλή ζωή που μπορούν να έχουν τώρα, μέσα στην χλιδή και τις ντολτσεβίτες, αλλά βλέπεις δεν ξεχνούν, δεν θέλουν να ξεχάσουν.
Γυρνούν στην παλιά τους γειτονιά και μιλούν με τους ανθρώπους, βοηθούν τους φτωχούς, τους αναξιοπαθούντες, παίζουν στην Εθνική, μιας διαλυμένης χώρας, που δεν έχει να τους προσφέρει κάτι σε υλικά αγαθά.
Παίζουν για την φανέλα, με περηφάνια και δύναμη, τα δίνουν όλα, ακόμη και με κίνδυνο τραυματισμού, που μπορεί να τους στοιχίσει δεκάδες εκατομμύρια.
Μας σηκώνουν, όλους ψηλά στις πλάτες τους…
Το ζουν, το θέλουν, δεν το κάνουν έτσι… Για να το κάνουν!
Προσπαθώ να καταλάβω το γιατί!
Μιλάμε για μια χώρα, που πείνασαν, που πουλούσαν πράγματα στον δρόμο, για ένα κομμάτι ψωμί, για μια χώρα, που τους έλεγε αράπηδες, που τους είχε στην απ’έξω, για ένα κράτος, που δεν τους έδινε υπηκοότητα, ακόμη κι αν είχαν γεννηθεί εδώ, ακόμη κι αν μιλούσαν Ελληνικά καλύτερα από πολλά ακροδεξιά μπιθήκια… Που μετείχαν της Ελληνικής παιδείας, που ήταν Έλληνες…
Κάποιοι λένε, ότι όλα αυτά τα κάνουν γιατί μεγάλωσαν μέσα στην φτώχεια, γιατί πείνασαν και ξέρουν πως είναι, γιατί ήταν καταραμένοι και καταλαβαίνουν τους καταραμένους αυτού του κόσμου…. Δεν νομίζω να είναι αυτό!
Βλέπετε, πολλοί πεινασμένοι, πολλοί βασανισμένοι, όταν γυρνούν τα πράγματα και η θέση τους γίνεται καλύτερη, από βασανισμένοι, γίνονται οι χειρότεροι βασανιστές και αν δεν το πιστεύεται αυτό που λέω, ρωτήστε κανέναν κακομοίρη, εργάτη γης, μαυρούλη, πως του φέρονται, οι πρώην μετανάστες, οι πρώην βασανισμένοι, που τώρα βολεύτηκαν, έπιασαν πόστα. Αυτοί που πριν μερικά χρόνια ήταν στην θέση του και θα φρικάρετε…
Νομίζω, ότι αυτά τα παιδιά, φέρονται με αυτόν τον τρόπο, δείχνουν αυτό το μεγαλείο, για τρείς λόγους.
Πρώτον, μεγάλωσαν σε ένα σπίτι με αγάπη. Μπορεί οι δικοί τους, να μην είχαν τίποτα, αλλά είχαν καλή καρδιά και περίσσευμα συναισθημάτων. Μέσα στις δυσκολίες, έδωσαν πολύ ψυχή στα παιδιά τους, πολύ αγάπη και έτσι αυτά μεγάλωσαν χωρίς κόμπλεξ, χωρίς κακία, χωρίς απωθημένα. Το στομάχι πεινούσε, αλλά η καρδιά ήταν γεμάτη, πλήρης, γαλήνια.
Δεύτερο, η παιδεία…. Μπορεί οι γονείς τους να ήταν αμόρφωτοι, αλλά προφανώς, είχαν αξίες, ιδανικά, όνειρα και προσδοκίες, χωρίς, όμως να κάνουν βήμα πίσω στις βασικές, στις θεμελιώδεις αρχές τους. Ήθελαν να να τα καταφέρουν τα παιδιά τους, όπως όλοι οι γονείς θέλουν για τα δικά τους παιδιά, αλλά με την αξία τους. Όχι με πουστίες, χωρίς γλυψίματα, χωρίς πισώπλατα μαχαιρώματα, όχι σε βάρος άλλων. Τους έμαθαν να προχωρούν, με αγώνα, με ψηλά το κεφάλι, αλλά χωρίς έπαρση. Τους έμαθαν, ότι όσο ψηλά και να φτάσεις, δεν πρέπει να ξεχνάς από που ξεκίνησες, να είσαι προσγειωμένος και αυτό κάνουν, αυτό που έμαθαν, από μωρά.
Τρίτο…. Μέσα στον βόθρο και στην κακία που μεγάλωσαν, μέσα στον ρατσισμό και την σκατανθρωπιά, κάποιοι, κάποιοι καλοί άνθρωποι τους στάθηκαν. Βοήθησαν, στήριξαν, έδωσαν, χαμογέλασαν, έβαλαν πλάτη, εμψύχωσαν, κράτησαν…
Οπότε αυτοί οι γίγαντες πια, χάρις τα δύο πρώτα, προτιμούν, να κρατήσουν γι’αυτή την χώρα, στο μυαλό τους και στην καρδιά τους, το τρίτο…
Προτιμούν να θυμούνται το καλό και σε αυτό επενδύουν…. Προτιμούν, να πετάξουν το κακό, το θαμπό και κρατάνε, το καλό, το πεντακάθαρο και το στηρίζουν, το προωθούν, το μεγαλώνουν…
Γίνονται παράδειγμα για όλους μας, γίνονται μύθος, με όπλο, την αγάπη τους και την δύναμη της καρδιάς τους!
Ότι δηλαδή πρέπει να κάνουν όλοι οι σπουδαίοι, οι δυνατοί άνθρωποι, σε αντίθεση, με τα μηδενικά, κακιασμένα, μικροσκοπικά ανθρωπάκια, που γεμάτα κόμπλεξ και στερούμενα κάθε συναισθήματος, το μοναδικό που προσπαθούν, είναι να φτάσουν ψηλά, πατώντας σε πτώματα και φιλώντας, κατουρημένε ποδιές!
Είναι καλά παιδιά και όταν κάποια στιγμή, τελειώσει η μεγαλειώδης καριέρα τους, δεν θα ξεχαστούν γι’ αυτο ακριβώς!
Δεν θα τους θυμόμαστε, για τα καρφώματα, τα σουτ και τα μετάλλια, αλλά γιατί είναι καλοί άνθρωποι.
Αυτή θα είναι η παρακαταθήκη, η κληρονομία τους, ο μύθος τους!
Πηγή: Γιάννης Σιδεράκης
