Του Γιώργου Μαμάκη*
Κάποτε σε μέρος μακρινό, πίσω από ψηλό βουνό, βρισκόταν ένα εύφορο οροπέδιο με αγρούς και περιβόλια.
Από τα χωράφια και τους λαχανόκηπους, ξεφύτρωναν συνεχώς λογής-λογής λαχανικά και σπόροι.
Ντοματιές, μελιτζάνες, πιπεριές έστηναν τρελό χορό όλο το καλοκαιράκι.
Πότε έπαιζε μαζί τους ο ήλιος, πότε το αεράκι και άλλες φορές (σπάνια) το νεράκι της βροχής.
Σε ένα λιβάδι στο βάθος αυτού του οροπεδίου μια φορά ήταν ένα παιδάκι που καλλιεργούσε κολοκυθιές, επηρεασμένο ίσως από το παραμύθι όπου για να μπορέσει η Σταχτοπούτα να πάει στον χορό και να συναντήσει τον Πρίγκηπα μια κολοκύθα μεταμορφώθηκε σε άμαξα.
Τις έσπερνε στη σειρά κι εκείνες μεγαλώνοντας έκαναν καρπούς που εντυπωσίαζαν με τα σχήματα και τα μεγέθη τους.
Καμία όμως δεν ήταν η μαγική εκείνη νεροκολοκύθα που η καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδί θα κανε άμαξα για να μεταφέρει την πολύπαθη Σταχτοπούτα στον πριγκηπικό χορό!
Κι όμως κάθε χρόνο ο μικρός καλλιεργητής πεισματικά έσπερνε και κάθε χρόνο μάζευε τις κολοκύθες.
Τι κι αν δεν μεταλλασσόταν ποτέ καμιά σε άμαξα;
Άλλωστε είμαστε κατά των μεταλλαγμένων!
Τι κι αν δεν θα μετέφερε ποτέ καμιά τους την παραμυθένια ηρωίδα στον επίσημο χορό;
Πόσες ελπίδες άλλωστε να φορτώσει κανείς σε μια νεροκολοκύθα;
* Ο Γιώργος Μαμάκης είναι Δάσκαλος και Δ/ντής α/θμιας εκπ/σης Ν. Λασιθίου
