Γράφει η Χαριστή Κουκουμπεδάκη
Πριν 35 χρόνια περίπου ήμουν έγκυος τη μοναχοθυγατέρα μου την Κατερίνα.
Έκανα υπέρηχο και το μωρό δεν ακουγόταν καθόλου.
Μάλλον μου λέει τότε ο γιατρός το παιδί έχει πεθάνει…
Πήγα σε μια ξαδέρφη μου και κάθισα και θα ξαναπήγαινα την επαύριο να δούμε τι θα κάνουμε..
Εκεί στο κρεβάτι που έμεινα είχε μια εικόνα που ήταν η Αγία Ζώνη της Παναγίας.
Κατευθείαν έταξα το παιδί στη χάρη της να φτιάξω ένα εικονοστάσι στην αυλή μου.
Όταν πήγα μετά στο γιατρό μου ξανάκανε υπέρηχο και άκουσε αμέσως την καρδούλα του.
Ειλικρινά συγκινήθηκα πολύ και το τάμα μου δεν το ξέχασα κι ας καθυστέρησα.
Η μνήμη της γιορτάζει τις 31 Αυγούστου.
Είθε να κάνει τα θελήματα όλου του κόσμου και να είναι προστάτιδα των παιδιών μου…
Η Αγία Ζώνη της Παναγίας
Γιορτάζει Παναγία μου η Άγιά σου Ζώνη
κι όλο τον κόσμο να βοηθά τον πόνο να μαζώνει…
Και μες στσι μαύρες θάλασσες να πα να τονε ρίξεις
κι όπου λαξοστρατίζουνε δρόμο καλό να δείξεις….
Τ’ αχράντου σου του σώματος γιορτάζει η Άγια Ζώνη
κι όπου πονούνε να βοηθά χαρά παντού ν’ απλώνει….
Σ’ έχω Αγνή Προστάτιδα φύλακα στο πλευρό μου
κι ασπάζομαί σε αργά ταχιά και κάνω το σταυρό μου…
Να βλέπεις ούλο το ντουνιά κι εμένα τα παιδιά μου
να μοσκοθυμιατίζω σε μέσα ‘πό την καρδιά μου….
Κι εικονοστάσι έχω σε κι ανάφτω σου καντήλι
κι ευχαριστούνε σε θερμά σαφί τα δυο μου χείλη….
