Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Διαβάζω το συμβάν με τους Γερμανούς τουρίστες στο Μυλοπόταμο και θλίβομαι πραγματικά.
Αυτή είναι η εικόνα της Κρήτης που θέλουμε;
Αυτή είναι η γενιά των κρητικών που θα μας κάνει υπερήφανους;
Αυτοί που προχωρούν βήματα πίσω σε πρωτόγονες κοινωνίες και από πρόοδο γνωρίζουν μόνο παράνομες προσπεράσεις και ψευτομαγκιές ταχυτήτων που διακινδυνεύουν ζωές;
Αυτοί που θεωρούν προσβολή να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων τους και την απειλή με μαχαίρι μαγκιά και αντρικά καμώματα;
Αλήθεια τώρα;
Που είναι η λεβεντιά που μιλούν τα τραγούδια και οι μαντινάδες μας;
Που είναι η λεβεντιά στη συμπεριφορά μας;
και ο Ξένιος Δίας γιατί κάποιες φορές κρύβεται ακόμα από τον πατέρα του στα βουνά μας;
Έχω κι εγώ στο βιογραφικό μου ως οδηγός ένα συμβάν με παρόμοια συμπεριφορά τραμπουκισμού και δήθεν μαγκιάς.
Το σπίτι μου στο Ηράκλειο βρίσκεται σε γωνία και υπάρχει γκαράζ για το αυτοκίνητο μου στην πυλωτή.
Επειδή παρκάρουν δεξιά και αριστερά σε αυτόν το δρόμο χωράει ένα μόνο αυτοκίνητο που κινείται.
Έχω στο πίσω κάθισμα την Μάρα, οδηγώ και θέλω δύο μέτρα ακόμα για να στρίψω δεξιά για το γκαράζ του σπιτιού μου.
Ακριβώς εκείνη την στιγμή έρχεται από τον απέναντι δρόμο ένα 4×4 και στρίβει αριστερά με αποτέλεσμα να βρεθούμε κατά μέτωπο.
Κατεβάζω το τζάμι και του λέω ευγενικά:
– Μπορείτε σας παρακαλώ να κάνετε λίγο πίσω για να παρκάρω το αυτοκίνητο ,και του δείχνω το γκαράζ.
Μόλις με ακουει ο οδηγός κατεβαίνει από το 4×4.
Ήταν ένας συμπαθητικός κύριος γύρω στα 65 , που σε οποιανδήποτε άλλη περίπτωση θα τον συμπαθούσα.
Βάζει το πρόσωπο του στο παράθυρο μου και μου λέει:
-‘Εγώ κοπελιά όπισθεν δεν πηγαίνω.
-Γιατί; του απαντάω ξαφνιασμένη.
-Γιατί κοπελιά όπισθεν δεν πηγαίνω, να πας εσύ.
Συνέρχομαι από την έκπληξη και συνειδητοποιώ ότι μιλάει σοβαρά.
Έχει την αξίωση να πάω όπισθεν μια ολόκληρη οδό γύρω στα 100 μέτρα αντί να πάει εκείνος 2 μέτρα.
-Σοβαρά μιλάτε;
-Εγώ κοπελιά όπισθεν δεν πηγαινω, έχει κολλήσει στο ίδιο ποιηματάκι!
-Μα ούτε κι εγώ, του απαντάω.
Γενικά είμαι πολύ ήρεμη οδηγός και παραχωρώ προτεραιότητες και όπισθεν πηγαίνω χωρίς να το θεωρώ προσβολή όπως ο κύριος με το 4×4,αλλά εκείνη τη στιγμή δεν θα έκανα ούτε μισό μέτρο πίσω.
-Τότε θα φωνάξω την αστυνομία, μου λέει.
-Βεβαίως να τη φωνάξετε, εδώ θα περιμένω.
Η μικρή στο πίσω κάθισμα άρχισε να κλαίει την παρηγορω ότι όλα θα πάνε καλά και μην ανησυχεί!
Πρέπει να είμαστε σταματημένοι εκεί δύο μέτρα από το σπίτι μου γύρω στα δεκαπέντε λεπτά.
Έχουν βγει όλοι έξω από τα μπαλκόνια και του φωνάζουν να κάνει όπισθεν και να με ελευθερώσει.
Εκείνος συνεχίζει το ίδιο ρεφρέν
“Εγώ όπισθεν δεν πηγαίνω ”
Ώσπου τον πλησιάζει ένας φίλος του :
“Κάνε όπισθεν, του Βαγγέλη η γυναίκα είναι”.
Μάλλον ήξερε τον Βαγγέλη μου γιατί μπήκε στο αυτοκίνητο του και έφυγε σα σίφουνας .
Κι εγώ, αν δεν ήμουν του Βαγγέλη η γυναίκα μάλλον θα ήμουν εκεί ακόμα, δύο μέτρα έξω από το γκαράζ μου να τον περιμένω να καταλάβει ότι δεν είναι άναδρο και προσβλητικό να κάνεις δύο μέτρα όπισθεν για να αφήσεις έναν άνθρωπο με το παιδί του να περάσει!
Άναδρο είναι να προχωράς με την όπισθεν σε κοινωνίες πρωτόγονες και αναξιοπρεπείς!
