Της Νατάσας Καρανικόλα*
Όσο μεγαλώνουμε οι χορδές μας ευαισθητοποιούνται όλο και περισσότερο… Μαθαίνουμε για ένα δυσάρεστο περιστατικό και σπάμε, στεναχωριόμαστε…
Ας μη γνωρίζουμε τον άνθρωπο…
Σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσε να’ μαστε εμείς στη θέση του ή ένα αγαπημένο πρόσωπο κοντινό, συγγενικό, ένας φίλος, ένας γνωστός…
Χάνουμε τη διάθεσή μας, σκεφτόμαστε τους οικείους του, συμμεριζόμαστε τον πόνο τους…
Κάπου διάβασα ότι ίσως ζούμε από τύχη…
Ναι από τύχη…
Ένα δέντρο τόσα χρόνια είχε σηκώσει τις πλάκες ενός πεζοδρομίου, σε περιοχή πυκνής διέλευσης πεζών και τροχοφόρων και δεν έγινε αντιληπτή η επικινδυνότητα του από κάποιον υπεύθυνο;
Ήταν άτυχη στιγμή ή κάποιοι δεν φρόντισαν γι αυτό…
Είναι το μόνο επικίνδυνο σημείο της πόλης μας;
Κάποιοι σήμερα κλαίνε γιατί έχασαν τον άνθρωπό τους…
Κάποιοι άλλοι θα παραιτηθούν ή θα κοιμηθούν ήσυχα και θα συνεχίσουν να κάνουν πως νοιάζονται γι αυτήν την πόλη …;
*(Ανάρτηση στην προσωπική της σελίδα στο f/b)
