του Αντώνη Κουκλινού
Το Πάσχα του Καλοκαιργιού, είναι τση Παναγίας,
κ’ το γιορτάζουν οι πιστοί, όλης τσ’ Ορθοδοξίας.
Η Παναγιά μας, συγχωρεί, γαπά και δε δικάζει,
ανοίγει τη ν’ αγκάλη τζη και ούλους, μας σκεπάζει.
Ο πονεμένος κ’ ο φτωχός, γονατιστός θα φτάξει,
να τση ζητά βοήθεια, κεράκι να τσ’ ανάψει.
Ακόμη κ’ ο αμαρτωλός, χάρη θα τση ζητήσει,
συγχώρεση στα πάθη ντου, να το νε βοηθήσει.
Κ’ ο κλέφτης και ο πανταξής, σίγουρα δε θα λείψει,
θα του κλουθούνε οι κόλακες, σημαντικός να δείξει.
Άξιο δε σε κάνουνε, χρυσοί Σταυροί και δώρα,
μονάχα η ταπεινότητα, που χάθηκε απ’ τη χώρα.
Πάντα σε ταπεινό παππά, θαρρεύγομαι και μόνο,
τη λειτρουγιά ντου ρέγομαι και τη νε καμαρώνω.
Σ’ ερημοκλήσι προτιμώ, ν’ ανάψω το καντήλι,
λάδι να βάλω μνιά σταλιά, ν’ αλλάξω και το φτύλι.
Και στο μικρότερο χωργιό, η Χάρη τζη θα φτάσει,
με προσευχή κ’ ευλάβεια, ο τόπος να γιορτάσει.
Κ’ όσοι θα μεταλάβετε, συγχωρεμένοι να στε,
αδυναμίες έχομε, γ’ αυτό να μη φοβάστε.
Συγνώμη να ζητήξετε , για να συγχωρεθούνε,
κ’ αφήσετε τσι μάνιτες, μ’ αυτές θα ξεχαστούνε.
Γλέντια και ξεφαντώματα , χαρές και πανηγύργια,
να πίνετε με ρέγουλα και σε μικρά ποτήργια…
