Του Μιχάλη Ανδριανάκη*
(Κείμενο γραμμένο τον Ιούλιο του 2015)
Το 1977 μου ανατέθηκε η καταγραφή των κειμηλίων της Επαρχίας Σφακίων.
Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τα πιο απίθανα σημεία, ιδίως στο δυτικό τμήμα, όπου κυριαρχούν τα Λευκά Όρη.
Τότε το ανθεκτικό μου PONY δεν έφτανε παντού, το παρατούσα στις ερημιές και δώστου πεζοπορία και σκαρφάλωμα για να φτάσουμε σε ένα εκκλησάκι που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, ή άσπριζε κάμποσα χιλιόμετρα πάνω στα γυμνά βουνά.
Έρημα χωριά, παρατημένα κατά την παράδοση από τον καιρό του Δασκαλογιάννη, λίγα σπίτια ερειπωμένα.
Συντροφιά μου σε όλες αυτές τις εξορμήσεις ο ακούραστος παπά Γιώργης Χιωτάκης, ο άνθρωπος που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο ζωντάνευε τα ξεχασμένα ξωκκλήσια, που “αλώνιζε” με τα χοντρά στιβάνια του την τεράστια-και πάμπτωχη-ενορία του (ο “πάσης Ξηροκαμπίας”, όπως έλεγε χαριτολογώντας) χειμώνα-καλοκαίρι για να λειτουργήσει, να θάψει, να παρηγορήσει με εκείνο τον απλό και σοφό λόγο του, βάλσαμο στις καρδιές των απλών ανθρώπων.
Και οι λίγοι εγκαταλειμμένοι κάτοικοι του έδειχναν την αγάπη του με κάθε τρόπο.
Η φιλοξενία τους ήταν αξεπέραστη.
Στη φωτογραφία ο παπά Γιώργης στον Άγιο Νικόλαο στον Άι Γιάννη Σφακίων.
(Ο παπα Γιώργης Χιωτάκης εκοιμήθη σε ηλικία 88 ετών, στις 21 Φεβρουαρίου 2016)
* Ο κ. Μιχάλης Ανδριανάκης είναι επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων
