Του Γιώργου Μαμάκη*
Ένα «Χέρι» κι ένας «Λαιμός» έχουν ανταμώσει μ’ ένα «Τηγάνι» και μαζί με τέσσερα πελάγη και έχουν στήσει χορό στο βορειοδυτικό άκρο μιας ηπείρου, της Κρήτης!
Βρισκόμαστε στο ακρωτήρι της Γραμβούσας, σημείο συνάντησης τεσσάρων πελάγων, καθένα από τα οποία βάζει τη δική του σφραγίδα: το Μυρτώο το φως, το Ιόνιο την καλοσύνη, το Κρητικό τους ανέμους, το Λιβυκό τις αμμοθίνες.
Μια έξαρση της γης δημιουργεί το ακρωτήρι Τηγάνι που ενώνεται με τη στεριά με μια λωρίδα βράχου, το Χέρι, και στον αυχένα του, τον Λαιμό, συντελείται το θαύμα του Μπάλου!
Γαλανά και τιρκουάζ νερά, λευκή άμμος και ο μεγάλος βράχος μέσα στη θάλασσα δημιουργούν ένα μοναδικό σκηνικό.
Η λευκή και ροζ άμμος γεμάτη μικρά κοχύλια προέρχεται από τα παλιά κοχύλια που έχουν μεταμορφωθεί από τη δύναμη της θάλασσας.
Πρόκειται για κάποια μικροσκοπικά μαλακόστρακα που ονομάζονται Foraminifera, τα οποία όταν ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής τους πεθαίνοντας αφήνουν πίσω τους τα κατακόκκινα κοχύλια τους που παραμένουν στο νερό και συνθλίβονται μέσα στην άμμο, η οποία με τη σειρά της αποκτά αυτή την εντυπωσιακή απόχρωση.
Αυτά τα πολύχρωμα στίγματα κινούνται σαν ανήσυχα έντομα σ’ ένα ιδιόμορφο σύμπαν.
Χρωματίζουν την εκτυφλωτικά λευκή άμμο και γίνονται σημαδούρες στα μαγευτικά αβαθή νερά που παίρνουν όλες τις αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου από τα διαφορετικά κατά τόπους βάθη.
Εκτυφλωτικό μπλε της θάλασσας, ροζ αποχρώσεις των θαμμένων κοχυλιών στην άμμο και το μεγαλείο του ακρωτηρίου Τηγάνι!
Χιλιάδες άνθρωποι φτάνουν καθημερινά εδώ είτε οδηγώντας σε χωματόδρομο πολύ στενό και αρκετά επικίνδυνο είτε στο πλαίσιο μονοήμερης κρουαζιέρας.
Οι πιο τολμηροί και αυτοί που θα ήθελαν να γνωρίσουν τον Μπάλο σε όλο του το μεγαλείο ακολουθούν την μοναδική πρόκληση του γκρεμού και φτάνουν ως εδώ ορειβατώντας για 7 επίπονες ώρες στις απότομες και βραχώδεις πλαγιές του τόσο μακρινού, τόσο απόκοσμου ορεινού όγκου του Γεροσκίνου με υψόμετρο άνω των 750 μέτρων.
Βράχια, απότομες πλαγιές, μεγάλα υψόμετρα, γέφυρες στο κενό, στενά περάσματα πάνω από γκρεμούς ήταν μερικά μόνο από τα σημεία όπου το ύψος προκαλούσε δέος.
Ο δυτικός άνεμος που ερχόταν προσήνεμα στο βουνό λόγω της μορφολογίας της πλαγιάς, έπαιρνε ανοδική πορεία για να εκφύγει πάνω από την κορυφή δημιουργώντας ορογραφικά νέφη που κινούνταν ταχύτατα και άλλαζαν αστραπιαία το τοπίο σε ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς…!
Στάθηκα στο χείλος του γκρεμού όπου μια στιγμιαία έλλειψη δύναμης, εστίασης ή θάρρους, θα σε έστελναν κατευθείαν στο έδαφος και αισθάνθηκα δέος από το ύψος και την επιβλητικότητα του τοπίου!
Α ν και ένιωθα πολύ δυνατός, σχεδόν σαν θεός, εντούτοις ο τρόμος που ένιωσα ακούγοντας τον άνεμο που σφύριζε στα αφτιά μου και ακουγόταν σαν θύελλα, η απόγνωση που με κατέβαλε όταν για λίγα δευτερόλεπτα έπεσε το βλέμμα μου κάτω, με έκαναν να «τα χρειαστώ».
Γύρω, μόνο το χάος!
Ένα μονοπάτι γεμάτο σπαστές πέτρες, να μην ξέρεις πού να πατήσεις!
Ίσως ακούγεται αστείο στους έμπειρους ορειβάτες, αλλά η αμυγδαλή μου, το κέντρο του εγκεφάλου που παράγει σήματα για την αντιμετώπιση απειλής, ενεργοποιήθηκε άμεσα από τις εικόνες της ακραίας κατάστασης κινδύνου!
Μόνο η ενθάρρυνση των συντρόφων από Δρόμοι Ζωής και η μαγεία της θέας του Μπάλου από ψηλά καθησύχασαν λίγο τον φόβο μου – τέτοιο θέαμα μπορεί να μην αντικρίσεις ποτέ ξανά στη ζωή σου!
* Ο Γιώργος Μαμάκης είναι Δάσκαλος και πρώην Σχολικός Σύμβουλος Λασιθίου
