Της Δημοσιογράφου Νέλλη Κατσαμά
Κομπολογούσα όλη μέρα θάνατο σήμερα.
Όπως κάθε 4η Ιουλίου από το 1999. Και σήμερα αναρωτιόμουν μέσα από την ποίηση του Αργύρη Χιόνη, αν: Τρέμουν ποτέ τα γόνατα του πανίσχυρου Χάρου;
Οι μεγάλες ψυχές γνωρίζουν άραγε
ότι υπάρχει μόνον ένα μέγεθος θανάτου;
Αυτό το μέγεθος γνωρίζει από σήμερα η ΧΡΥΣΗ ΒΑΘΙΑΝΑΚΗ.
Αυτή την αναχώρηση θα πρέπει να συνεννοηθούμε πως θα διαχειριστούμε.
Την Χρύσα την γνώρισα όταν έκανε τα σκηνικά στην εκπομπή μου Μαζί στις 3, στο Creta Channel.
Ανήσυχη, ήσυχη, σχεδόν ψιθυριστά άπλωνε τέχνη να μοιραστούμε, ν αφουγκραστούμε να προβληματιστούμε.
Στην Κίνα έφτασε, σε ιερό ναό άπλωσε προσφορές και τάματα τέχνης, στο Θεό της σιωπής σπάζοντας το άβατο της ιερουργίας.
Με την ποίηση του Φίλιππος Βαμβουκάκης ενώθηκε η τέχνη της, και στα παιδιά την μεταλαμπάδευσε.
Κι από την Δημοτική Πινακοθήκη Μαλεβυζίου, άπλωσε ανοιχτούς ορίζοντες .
Μέρες το ψυχανεμιζόμουν…
Ωστόσο με το άγγελμα του θανάτου δίπλα στην θάλασσα, απόψε, σα να την ακούω με την φωνή της να καλεί: ανοίξτε τα παράθυρα
για να σβηστούν τα νεκροκέρια…..
Η Χρύσα έφυγε…
Αύριο στις 4 στα Κάτω Καλέσα η εξόδιος ακολουθία.
