Του Σωκράτη Αργύρη
Όταν ο Αλτουσέρ έγραφε το «Για τον Μαρξ» και το «Να διαβάσουμε το Κεφάλαιο», είχε έναν κύριο στόχο: να υπερασπιστεί τον ειδικό χαρακτήρα της θεωρίας που ίδρυσε ο Μαρξ ενάντια στην αστική ιδεολογία και τις αστικές διαστρεβλώσεις του μαρξισμού, να δείξει ότι ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να διανοίξει πρώτος την «Ήπειρο-Ιστορία» στην επιστημονική γνώση αν δεν ερχόταν σε ρήξη με την κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Αυτήν τη ρήξη ο Αλτουσέρ την χαρακτήρισε με έναν όρο εμπνευσμένο από τις εργασίες του Γκαστόν Μπασελάρ: «επιστημολογική τομή».
Κάπως έτσι θα πρέπει και εμείς να διαβάσουμε και να ερμηνεύσουμε τις λεγόμενες ελληνοτουρκικές σχέσεις, που απασχολούν την γραφειοκρατία των δύο υπουργείων Εξωτερικών εδώ και 100 χρόνια αν ορίσουμε ως ιστορική τομή την μικρασιατική εθνική θα πρόσθετα, καταστροφή που δημιούργησε μία ιστορική ρήξη.
Γιατί μέσα από την μικρασιατική εθνική καταστροφή δημιουργήθηκαν νέα γεωπολιτικά δεδομένα που τις συνέπειες τους, τις βιώνουμε μέχρι σήμερα και δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν.
Μπορεί η Συνθήκη της Λωζάνης να είναι μια διεθνής Συνθήκη, αλλά μέχρι τώρα έχει αναθεωρηθεί 2 φορές.
Η πρώτη φορά ήταν όταν άλλαξε το καθεστώς των Στενών και έδωσε ξανά δικαιώματα στην Τουρκία με την νέα Συνθήκη του Μοντρέ το 1936 (μάλιστα η τότε θέση της Ελλάδας ήταν θετική ως προς την αναθεώρηση της, γιατί ως εχθρός μας εθεωρείτο η Βουλγαρία, που βέβαια το είδαμε με την βουλγαρική κατοχή στον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και την δεύτερη φορά ήταν με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου όπου καταργήθηκαν κατ’ ουσίαν τα άρθρα 20 και 21 της Συνθήκης και έτσι η Τουρκία απέκτησε ξανά δικαιώματα σε μία πρώην κτήση της που τα είχε χάσει από το 1878 στο Βερολίνο (όπου είχε ως διαπραγματευτή της, τον Αλέξανδρο Καραθεοδωρή), όπως έτσι ξανά δημιουργήθηκε η τουρκοκυπριακή κοινότητα, αφού από Βρετανοί πολίτες απέκτησαν κυπριακή υπηκοότητα, γιατί τα άρθρα 20 και 21 της Λωζάνης έλεγαν:
Άρθρον 20
Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτησιν της Κύπρου ανακηρυχθείσαν υπό της Βρεττανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914.
Άρθρον 21.
Οι τούρκοι, οι εγκατεστημένοι εν τη νήσω Κύπρω κατά την 5ην Νοεμβρίου 1914, θα αποκτήσωσιν, εφ’ οις όροις προβλέπει ο εγχώριος νόμος, την βρεττανικήν ιθαγένειαν, αποβάλλοντες ως εκ τούτου την τουρκικήν.
Αυτό δηλαδή που διαπιστώνουμε είναι, ότι η Τουρκία σε βάθος χρόνου αποκτά μία γεωπολιτική αναβάθμιση που μόνο στην Ελλάδα δεν το βλέπουμε ή τώρα ανακαλύπτουμε ότι το κάνει η Τουρκία.
Για να μη αναφερθούμε τι συνέβη με την Αλεξανδρέττα ή την περιοχή του Καρς, που κινήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρούνται πλέον τουρκικά εδάφη.
Η τουρκική εξωτερική πολιτική απέδειξε ότι μπορεί να πάρει αυτά που θέλει. Το ερώτημα όμως είναι αν τα παίρνει μόνη της ή της τα δίνουν άλλοι, που στην Ελλάδα τους θεωρούμε ως συμμάχους και φίλους.
Ο κόσμος έχει αλλάξει πολλές φορές στην ιστορική του διαδρομή. Πρόσφατα έχει αλλάξει δύο φορές.
Την πρώτη φορά με τον ψυχρό πόλεμο μετά το τέλος της στρατιωτικής νίκης κατά του φασισμού και ναζισμού και την δεύτερη φορά με την κατάρρευση του λεγόμενου σοσιαλιστικού μπλοκ.
Η Ελλάδα στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου πέρασε μία περίοδο, αφού βίωσε στο πετσί της κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες του εμφυλίου πολέμου, όπου με την είσοδο της στο ΝΑΤΟ, τρία χρόνια αργότερα, όπου γίνονται εκ μέρους της κυβέρνησης των Αθηνών υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία, παραβιάζοντας την Συνθήκη της Λωζάνης με το να ονομάζει τουρκικά τα σχολεία της μουσουλμανικης μειονότητας και αυτό έγινε με το ΝΔ 3065/54 (ΦΕΚ 239/9-10-1954) «Περί του τρόπου λειτουργίας Τουρκικών Σχολείων Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Δυτικής Θράκης», τα σχολεία αυτά συνέχισαν να αποκαλούνται τουρκικά μέχρι το 1972, ακόμα και επί χούντας (η Συνθήκη της Λωζάνης ομιλεί για μουσουλμανικη μειονότητα (στον ενικό) γιατί στο Ισλάμ υπάρχει η Ummah, δηλαδή η κοινότητα των πιστών που δεν ξεχωρίζει Έθνη, φυλές, χρώμα) γιατί χωρίζει τον κόσμο στους πιστούς του Ισλάμ και τους Άπιστους που ειδικά ο Δυτικός κόσμος το έχει ζήσει με τις βομβιστικές ενέργειες ακραίων ομάδων αλλά δεν κατονομάζει τα κράτη που στηρίζουν αυτές τις ενέργειες.
Αργότερα, το 1955, η Ελλάδα έζησε τον αφανισμό της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης και μάλιστα υπό την ανοχή του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Ο Prof. Fahir Armaoğlu, είχε προτείνει και σχεδιάσει τα Σεπτεμβριανά και τον διωγμό των Ελλήνων της Πόλης το 1955 επί πρωθυπουργίας Μεντερές, όπου ο ιστορικός Σπύρος Βρυώνης τα έχει περιγράψει σε σχετικό βιβλίο του.
Όπως σημειώνει ο καθηγητής του ΕΜΠ Νικόλαος Ουζούνογλου παλιότερα σε άρθρο του:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα στελέχη της Κυβέρνησης του Μεντερές γνώριζαν ότι θα γίνουν τα επεισόδια και είχαν συμφωνήσει για την οργάνωση τους. Όμως σίγουρα δεν ήταν αυτοί που κατεύθυναν τα πράγματα αλλά η κινητήριος δύναμη ήταν η διεύθυνση ανορθόδοξου πολέμου που είχε ιδρυθεί από το ΝΑΤΟ. Εκείνο που μένει ακόμα αδιευκρίνιστο είναι το πώς έτυχε να βρεθούν εκείνη την τραγική νύκτα όλοι οι αρχηγοί των μυστικών υπηρεσιών των Νατοϊκών χωρών στην Πόλη και μεταξύ αυτών ο αρχηγός της CIA Άλλαν Ντάλας».
Με το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ (1955 – 1959) αφού ζήσαμε στην Κύπρο, την βαρβαρότητα του βρετανικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού, είδαμε την αναθεώρηση της Λωζάνης υπέρ της Τουρκίας που επωφελούμενη από τις πολιτικές των ελληνικών και Μακαριακών κυβερνήσεων κατέληξε η Τουρκία να κατέχει εδώ και 50 σχεδόν χρόνια το 39% του εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους.
Οι εντάσεις όμως συνεχίζονται και στην μεταπολίτευση, όπου έχουμε το πρωτόκολλο της Βέρνης και που το 1988 με το μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ, αναφέρεται ότι: Τα δύο μέρη αναγνωρίζουν την υποχρέωση σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας αμφοτέρων, καθώς και το δικαίωμα χρήσης της ανοιχτής θάλασσας και του διεθνούς εναέριου χώρου του Αιγαίου.
Αντί να ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα έχει 10 ν.μ. εναέριο χώρο, όπως τον έχει καταθέσει και στον ΟΗΕ και ότι το FIR Αθηνών είναι συγκεκριμένο.
Έπειτα στη Μαδρίτη τον Ιούλη του 1997 με τον Σημίτη αφού είχαν προηγηθεί τα Ίμια, όπου σ’ αυτή την Σύνοδο η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε έτοιμο σχέδιο της Ολμπραιτ που έλεγε:
Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
– Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών, στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις, οφειλόμενες σε παρεξήγηση, (…) και έτσι «κατάφερε»:
1) Να υπογράψει ότι και η Τουρκία έχει – πέρα από τα νόμιμα – ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο.
2) Να υπογράψει ότι θα αποφεύγει μονομερείς ενέργειες, θέτοντας έτσι υπό τουρκική ομηρία το αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα από έξι στα 12 μίλια όταν το κρίνει αναγκαίο.
Όλα αυτά το 2011 ήταν η αφορμή να φτιαχτεί εκ μέρους της Τουρκίας η θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας, αφού το επιτρέψαμε κι εμείς, ερμηνεύοντας τις συνθήκες κατά το δοκούν εκ μέρους της και έτσι να μπορούν να διεκδικούν ότι θέλουν.
Αυτό όμως που δεν λέγεται στον δημόσιο διάλογο είναι ότι πίσω από όλες αυτές τις περιπτώσεις κρύβονται γεωπολιτικά συμφέροντα και ευρύτεροι σχεδιασμοί των συμμάχων μας.
Από τα ιστορικά αρχεία του State Department, ξέρουμε σίγουρα για το τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Γιατί ακόμα και οι χάρτες που έβγαλε πρόσφατα το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας δεν είναι τίποτα άλλο αυτό που ζητά η Τουρκία αντί να δείξουμε την δική μας ΑΟΖ που θα έπρεπε να την είχαμε ήδη ανακηρύξει άσχετα από το casus belli της Τουρκίας, γιατί ένα σοβαρό κράτος αυτό κάνει και δεν συζητά κλαψουρίζοντας απλά τα δικαιώματα του που στηρίζονται μάλιστα σε νόμο που έχει ψηφίσει το ελληνικό Κοινοβούλιο (Νόμος 2321/1995 – ΦΕΚ 136/Α/23-6-1995).
Εδώ όμως θα θέλαμε να αναφέρουμε τον περίφημο χάρτη του Μπάιντεν που δυστυχώς επαληθεύει τις απαιτήσεις της Τουρκίας. Αν και εδώ είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες για τον EastMed, ο συγκεκριμένος αγωγός δεν εμφανίζεται στον χάρτη, γιατί αξιωματούχος των ΗΠΑ δήλωσε: «Υποστηρίζουμε βασικά την έννοια ενός αγωγού, είναι πολύ ελκυστική. Το ερώτημα είναι, αν είναι οικονομικά βιώσιμος. Εάν ο αγωγός κάνει το αέριο πολύ ακριβό στην ευρωπαϊκή αγορά αυτήν τη στιγμή, προφανώς αυτό θα πρέπει να εξεταστεί».
Γιατί θα πρέπει να εξετάσουμε ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο μαζί με την μερική οριοθέτηση που κάναμε με την Αίγυπτο (που είχε ήδη προετοιμάσει ο παραιτηθείς Υπουργός επί Σύριζα-ΑνΕλ, όπως το αναφέρει στην ομιλία αποχώρησης του από το υπουργείο Εξωτερικών) γεννούν πολλαπλά αναπάντητα ερωτήματα για την ενεργειακή αρχιτεκτονική της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει σχέση και με την χάραξη της ΑΟΖ, με επίκεντρο την Κύπρο που εγείρονται μετά τη δημοσίευση χάρτη του Υπουργείου Ενέργειας (Bureau of Energy Resources) των ΗΠΑ που έφερε στη δημοσιότητα η ιστοσελίδα Μc Clatchy DC, προσκείμενη στον Λευκό Οίκο.
Πρόκειται για ένα αποκαλυπτικό άρθρο του Μichael Wilner, ο οποίος εργάζεται ως ανταποκριτής του Λευκού Οίκου, ενώ στο παρελθόν ήταν επικεφαλής του Γραφείου της Jerusalem Post στην Ουάσιγκτον. Στο άρθρο, με τίτλο «Η ομάδα Τραμπ υιοθετεί ένα σχέδιο αγωγών για απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό καύσιμο», πρώην και νυν αξιωματούχοι των ΗΠΑ ισχυρίζονται πως ο χάρτης «κρέμεται» ακόμη στον Λευκό Οίκο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Αρχιτέκτονας του χάρτη, που παρουσιάζει τα κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο γύρω από την Κύπρο, αλλά και ιδέες για τον τρόπο αξιοποίησής τους, είναι ο πρώην Ειδικός Απεσταλμένος και Συντονιστής Διεθνών Ενεργειακών Υποθέσεων των ΗΠΑ Άμος Χοκστάιν. Ο ίδιος αποκαλύπτει ότι ο χάρτης, που δημιουργήθηκε αρχικά από τους κρατικούς χαρτογράφους και τους διπλωμάτες ειδικούς σε θέματα ενέργειας, παρουσιάστηκε προσωπικά στον ίδιο τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό 2015-2017, ενώ είναι στην κατοχή τόσο της Κύπρου όσο και του Ισραήλ και του Λιβάνου.
Ειδικότερα, στον χάρτη αποτυπώνονται οι πιθανές διαδρομές εξαγωγής φυσικού αερίου στην περιοχή και οι διάφορες υποδομές που θα χρειαστεί να κατασκευαστούν. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι παρουσιάζεται αγωγός φυσικού αερίου να ξεκινά από το κοίτασμα «Αφροδίτη» και να κατευθύνεται μέσω Κύπρου στα νότια παράλια της Τουρκίας. Ο συγκεκριμένος αγωγός είναι με τη σήμανση «proposed», χωρίς, ωστόσο, να διευκρινίζεται από ποιούς και πότε ακριβώς έχει προταθεί.
Παράλληλα, υπάρχει και δεύτερος αγωγός που, ξεκινώντας από τα κοιτάσματα του Λεβιάθαν στο Ισραήλ, διασχίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, καταλήγοντας στην Αλεξανδρέττα. Επιπλέον, είναι αποτυπωμένες και οι τουρκικές διεκδικήσεις γύρω από την Κύπρο, όπως τις επικαλείται η Άγκυρα, στη βάση της διεκδικούμενης εκ μέρους της υφαλοκρηπίδας. Η ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν αποτυπώνεται στο σύνολό της, αλλά μόνον το οριοθετημένο κομμάτι με Ισραήλ, Αίγυπτο και Λίβανο.
Η πιθανότητα είναι να δόθηκε στην κυπριακή κυβέρνηση, και μάλιστα στον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη κατά την πομπώδη επίσκεψη του Αντιπροέδρου Τζό Μπάιντεν στην Κύπρο στις 21 Μαΐου 2014.
Σύμφωνα με το άρθρο της Μc Clatchy DC: «Ο A. Hochstein (Άμος Χοκστάιν) ο οποίος δούλεψε πολύ στενά με τον Μπαίντεν είπε ότι ο χάρτης δόθηκε προσωπικά στον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό 2015-2017 και άνοιξε το δρόμο για την επαναπροσέγγιση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ μετά την κρίση της Γάζας (Gaza flotilla crisis). «Ο Λιβανέζοι τον έχουν, οι Ισραηλινοί τον έχουν, οι Κύπριοι τον έχουν – αυτό ήταν ένα τεράστιο επίκεντρο (this was a huge focus)» είπε.
Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να αφήσει την μυστική διπλωματία το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και οι εν ζωή τέως υπουργοί να βγουν να πουν την αλήθεια, αν έχουν μέσα τους το πατριωτικό καθήκον, γιατί δεν μπορούν να ζητούν την ψήφο του εκλογικού σώματος χωρίς αυτό να ξέρει τι γίνεται με τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας.
Πηγή: grpress.gr
