Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Έχει άραγε σχέση το ήθος, η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας με τα σχολεία, τα πτυχία, τα διδακτορικά;
Παιδάκι ήμουν…
Πρώτες τάξεις του δημοτικού..
Απέναντι από το σπίτι μας στα 20 μέτρα ήταν το σπίτι της θείας.
Όχι… δεν ήταν θεία εξ αίματος.
Τότε όλες τις γυναίκες άνω των 30, θείες τις φωνάζαμε!
Αυτή η θεία δεν είχε δικό της όνομα, όλοι την ήξεραν με το όνομα του άνδρα της…
Μηναδοστελιανινα!
Φορούσε πάντα μαύρα ρούχα κι ας ζούσε ακόμα ο άνδρας της, για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι και ένα μαύρο μαντήλι στο κεφάλι.
Πάντα, χειμώνα καλοκαίρι.
Μόνο μια φορά το έβγαλε για να φτιάξει καλύτερα τα μαλλιά της και τότε τις είδα…
Άσπρες, κάτασπρες πλεξούδες, μέχρι τη μέση της!
Ήταν μια στάλα θυμάμαι, στο ύψος μου, μα εγώ ήμουν παιδάκι.
Κάθε χειμωνιάτικο απόγευμα την έβλεπα να έρχεται με το μπαστουνάκι της και το αργό της βήμα, σιγά σιγά ανέβαινε τα 11 σκαλοπάτια του σπιτιού μας, ένα ένα.
Πόσο πολύ τη λυπόμουν…
Πόσο κόπο έβαζε σε κάθε της κίνηση.
” Θεία” της έλεγα πριν ανεβεί ” η μαμά μου λείπει”
“Δεν πειράζει θα την περιμένω” απαντούσε!
Έτσι κάθε χειμωνιάτικο απόγευμα ,που όλοι έλειπαν σε δουλειές, το περνούσα με τη θεία.
Της διάβαζα το μάθημα και τη ρωτούσα αν το διάβασα καλά.
“Καλά το διάβαζες αλλά ξαναδιάβασε το”.
Η ίδια απάντηση πάντα.
Ώσπου μια μέρα ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη!
-Θεία διάβασε μου κι εσύ κάτι, της ζήτησα και της έδωσα το βιβλίο μου…
Πήρε το βιβλίο το χάιδεψε με τα ροζιασμένα, μικρά της χέρια.
-Δεν μπορώ, μου λέει
-Γιατί θεία δε βλέπεις καλά;
-Βλέπω, αλλά δε κατέχω να διαβάζω! Δεν πήγα ποτέ μου στα γράμματα.
Την κοίταξα με απέραντη έκπληξη…
Το μικρό μου μυαλουδάκι δεν μπορούσε να το χωρέσει!
Υπάρχουν άνθρωποι που δε ξέρουν ότι αυτό είναι το …α, το…ο, το….ε ;
Μου φαινόταν αδιανόητο εγώ ένα παιδάκι να ξέρω πιο πολλά από μια γιαγιά.
Ήξερα όμως;
Έτσι συνεχίσαμε…
Κάθε χειμωνιάτικο απόγευμα η θεία ανέβαινε τα σκαλοπάτια με κόπο ψυχής και σώματος και εγώ να μένω με την απορία, γιατί μια γιαγιά να θέλει την παρέα ενός παιδιού;
Ώσπου ένα βράδυ που είχε γυρίσει η μάνα, την άκουσα να της λέει και νομίζω ότι θυμάμαι ακόμα τον ήχο της φωνής της…
“Μη σκας Γιαννούλα… Εγώ ξανοίγω το κοπέλι…”
Α ρε Θεία….
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός στο Ηράκλειο
