Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη
Μάνα μου γλυκομάνα μου αρμηνευτρολοΐστρα
χαδιάρα… σκέπη τση ζωής… αγγουροξαγρυπνήστρα….
Μάνα που δε λογάρισες ξενύχτια μούδε κόπους
που σα δασκάλα μου μαθες ευγένεια και τρόπους….
Μάνα που με δασκάλευγες χάκι μη θέλω ξένο
και μπέτη στσι αναποδιές ντρέτο σαφί να στένω….
Μάνα απού με σταύρωνες κάθα που θελά φύγω
και μου λεγες με στάμενους και τροπικούς να σμίγω…
Μάνα απού με βύζαξες με τσ’ αθρωπιάς το γάλα
και να σαλεύγω μ’ έμαθες εις τση τιμής τα ζάλα..
Μάνα γαμπάς στη χειμωνιά ‘σκιανάδα στο λιοπύρι
πόσα στ’ ανεθροφίκια μου Πάθη δεν έχεις σύρει…
Μάνα μου να ‘χεν ήτονε τρόπος να σ’ ανταμώσω
ένα φιλί στο μάγουλο ήθελα να σου δώσω…
Μάνα γλυκιά μου να σου πω πως σ’ έχω λαχταρίσει
σαν έφυγες κι είν’ άχαρη και δίχως ήλιο η ζήση….
Μάνα μου να σ’ αντάμωνα σήμερο στη γιορτή σου
να πω σου…ροδομπούμπουκα πάρε απ’ το παιδί σου…
