Του Δασκάλου Γιώργου Δασκαλάκη*
Πριν κάμποσα χρόνια στις καρέκλες αυτές μπορεί να καθόταν ο Μιχάλης του Κοκκινογιώργη, ο Θάνος ο Μικρούτσικος κι ο Γρηγόρης ο Σταματάκης…
Οι δυο πρώτοι κάμποσο καιρό τώρα έχουν πάρει τις δυο καρέκλες, ενθύμιο από το αγαπημένο τους σοκάκι κι έστρωσαν κουβέντα στα “Ηλύσια Πεδία της παιδικής αθωότητας” που θα έγραφε κι ο Γιάννης Νεγρεπόντης.
Το απόγευμα σηκώθηκε κι η τρίτη καρέκλα, του Γρηγόρη.
Την πήρε κι αυτός να ‘χει να κάτσει στην παρέα των ωραίων των ορέων…
Η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια…κι η ζωή ακόμα πιο μπερδεμένα!
Οι καρέκλες είναι πάντα εκεί…
Για να καθίσουν άλλα πρόσωπα και να γραφτούν καινούριες ιστορίες.
Από περαστικούς, από άλλους χωριανούς, από μένα, από σένα, από όποιον εραστή της αετοφωλιάς αυτής των Αστερουσίων…
Μα εγώ λέω να κάθομαι στο πεζούλι της “κάμερας” του δασκάλου, και να έχω έναν ακόμα λόγο να μη μετανιώνω που διάλεξα αυτό το επάγγελμα.
Το διακριτό ίχνος στην Ιστορία του χωριού…
*Αφιερωμένο στους καλούς φίλους Σταματάκης Νίκος και ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ , στο ξόδι του πατέρα τους
