Της Στέλλας Καδιανάκη
Ένας κύκλος ( μπασκετο)φιλίας δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια.
Μια σχέση από σφικταγκαλιασμένα χέρια.
Από χέρια και ψυχές.
Από κορμιά που αγωνίστηκαν για να τα καταφέρουν, με τις επιτυχίες τους και τις αποτυχίες τους.
Πόσες φορές έπεσαν κι όμως, άλλες τόσες σηκώθηκαν.
Πόσες φορές λύγισαν, απογοητεύτηκαν αλλά ποτέ δεν ηττήθηκαν και πάντα ήλπιζαν.
Πόσες φορές έκαψαν τα γόνατα τους στα παρκέ.
Μικρά ανθρωπάκια όταν πρωτομπήκαν στα γήπεδα.
Έπρεπε να σκύψεις για να τους μιλήσεις, για να τους εξηγήσεις, για να τους συμβουλεύσεις.
Τώρα, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά για να τους αντικρίσεις και δεν ξέρεις αν λάμπει ο ήλιος πιο πολύ από τα πρόσωπα τους.
Αυτά τα πρόσωπα, χωρίς ακόμα να το ξέρουν, σφράγισαν ο ένας την ζωή του άλλου.
Επηρέασαν ο ένας την ζωή του άλλου. Γέλασαν μαζί, πάλεψαν μαζί, στεναχωρήθηκαν μαζί.
Κλείνει λοιπόν ένας κύκλος, αφήνοντας τους πληρότητα και όμορφες αναμνήσεις, θλίψη για αυτό που τελειώνει και χαρά για αυτό που ξεκινάει.
Μπαίνουν στον επόμενο για να εξελιχθούν και να προοδεύσουν.
Για να στοχεύσουν και να συνεχίσουν, έχοντας εμπιστοσύνη στην αξία του εαυτού τους.
Για όλα αυτά τα παιδιά που δεν είναι πια παιδιά.
Για όλα αυτά τα παιδιά που παύουν να είναι «ΠΑΙΔΕΣ».
Για όλα αυτά τα παιδιά που γίνονται «ΕΦΗΒΟΙ Ή ΑΝΤΡΕΣ».
Καλές πτήσεις μάγκες….
Κι όταν έρθει η στιγμή να κάνετε τον απολογισμό σας, τι πήρατε, τι δώσατε, τι κερδίσατε, τι χάσατε, μην φοβηθείτε να δείτε την αλήθεια σας κατάματα.
Εγώ τη βλέπω ήδη σε μια… φωτογραφία!
