Του Μιχάλη Ανδριανάκη*
Στα νότια της πόλης και στα κοντινά χωριά ο απέραντος ελαιώνας και τα περιβόλια με τα εσπεριδοειδή καθόριζαν από τον καιρό της Βενετοκρατίας την οικονομία της και το περιβάλλον.
Πρώτα οι Βενετοί φεουδάρχες, ύστερα οι μουσουλμάνοι αγάδες (κάποιοι εξισλαμισμένοι για να μη χάσουν την περιουσία τους) είχαν κτίσει τις εξοχικές τους κατοικίες, τα γνωστά μετόχια.
Η αλόγιστη επέκταση της πόλης μέσα στον κάμπο και τα διάφορα έργα εξαφανίζουν σταδιακά αυτόν τον πολύτιμο πνεύμονα πρασίνου και κανείς δεν ενδιαφέρεται αν η γη υψηλής παραγωγικότητας γίνεται τσιμέντο.
Πάνε και τα περισσότερα μετόχια, εκπληκτικά δείγματα αρχιτεκτονικής, που είτε διανεμήθηκαν σε πρόσφυγες, είτε αγοράστηκαν “μπιρ παρά” με την αναχώρηση των μουσουλμάνων. “Τσιμέντο να γίνει”, που λέει και ο πάντα σοφός λαός.
Τα τελευταία χρόνια, κοντά στα άλλα και δήθεν με σκοπό αναζωογόνησης των αιωνόβιων δένδρων, η “κορμοτομή” δίνει και παίρνει.
Και συνήθως αυτός που κανονίζει το σημείο κοπής είναι αυτός που πουλά τα άφθονα καυσόξυλα.
Και οι γέρικες ελιές, συστατικό στοιχείο του τόπου χάνονται καθημερινά και γίνονται στάχτη στα τζάκια μας.
Μπράβο μας και εδώ τα καταφέραμε…
- Ο κ. Μιχάλης Ανδριανάκης είναι επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων
