Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη
Γιάντα τση μοίρας τση σκληρής δεν έστεσες το μπέτη
να φύγει η μπόρα η κακή να κάμεις καερέτι…
Γιάντα να βάλει η Γαλιά τα μαύρα ρούχα πάλι
που τονε η γης να την πατείς χίλιες φορές χαλάλι…
Ήντα να σε βασάνιζε κοντό δεν είχε λύση
φωθιά να βάλεις στου κακού στη ρίζα να κεντήσει?
Γιάντα δεν το πες φίλου σου αυτό που σε βαραίνει
κι είναι ολόκληρη η Γαλιά εδά μαυροντυμένη…
Κρίμας απού ‘σουνε κοντζές κι άθρωπος των αθρώπω
πόδα για δεν επάτησες και να βρίχνες τον τρόπο…
Να βάλεις κουράγιο σου το Χάρο να κοντράρεις
και τη ζωή που ‘ναι γλυκιά στα χέρια σου να πάρεις…
Που φήνεις ταίρι όμορφο την ακριβή σου Δόξα
που αλύπητα θα τη χτυπούν τση φεύγας σου τα τόξα….
Που φήνεις τα κοπέλια σου τ’ αχοντανεθρεμένα
απού σαφί θα βλαστημούν τση μοίρας τα γραμμενα…
