Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Τις τρύπες από τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια τους τις βλέπουμε.
Και την πληγή από τη λόγχη στην πλευρά τους τη βλέπουμε κι αυτήν.
Όλα είναι πενταφάνερα, μα εμείς είμαστε όχι δύσπιστοι, αλλά άπιστοι.
Και θέλουμε να δούμε και το δάχτυλο μας να μπαίνει στις πληγές τους, για να πιστέψουμε.
Ας το βάλουμε, λοιπόν.
Για τους υγειονομικούς που συνεχίζουν την απεργία πείνας έξω από το βιλαέτι του Πλεύρη μιλώ.
Για τους μέχρι πρότινος «ήρωες», που η μοίρα τους τους ήθελε να έχουν την ίδια τύχη με κάποιους άλλους ήρωες, που τιμήσαμε αυτές τις μέρες.
Ήρωες μεν, εξολοθρεμένοι δε.
Βροντοφωνάζει το δίκιο τους και ο αχός βαρύς ακούγεται σ’ όλες τις γωνιές της χώρας.
Μα δεν ακούνε μήτε σαν ψίθυρο τις κραυγές του Δίκιου και της οργής, εκείνοι που πρώτοι θα ‘πρεπε να τις ακούνε.
Μιλώ για τα κόμματα, μιλώ για τα κινήματα, μιλώ για τους συνδικαλιστικούς φορείς, μιλώ για τους συναδέλφους των απεργών πείνας, μιλώ για τον έγχαρτο και τον ηλεκτρονικό Τύπο, μιλώ για τους ανθρώπους του Πνεύματος και του λιγότερου πνεύματος, μιλώ για όλους εκείνους που αυτοπλασάρονται σαν υπεραμύντορες του Δίκιου, μιλώ για όλους εμάς, μιλώ και για τον απατό μου.
Απόλυτη κουφαμάρα, πλήρης αναισθησία, κάργα περαβρεχισμός και άκρα του τάφου σιωπή !
Ιδού η κατάντια της κοινωνίας μας και όλων των εκπροσώπων, αντιπροσώπων, καθοδηγητών, ινστρουχτόρων, εντολέων, κυβερνώντων, διοικούντων, ευλογούντων και αγιαζόντων αυτήν.
Κι από την άλλη, ο παριστάνων τον υπουργό υγείας και οι σφογγοκωλάριοι του, τρίβουν τα χέρια τους με τόση μανιακή ηδονή, που έχουνε γεμίσει φλούμπες.
Εκεί, μπροστά στο κατώφλι του υπουργείου υγείας, δεν υπάρχουν μόνο οι υγειονομικοί απεργοί πείνας.
Υπάρχει και το φιλότιμο του Έλληνα, ξαπλωμένο στις πλάκες.
Και το κλωτσούνε όλοι όσοι περνούνε το κατώφλι και το ποδοπατούνε.
Μα και, από μακριά, το φτύνουνε όλοι εκείνοι που θα ‘πρεπε να φωνιάξουνε, μα έχουνε βγάλει το σκασμό.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, με καταγωγή τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
