Ο δάσκαλος, εκτός από τη διαχείριση της τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, υπάρχει και μια ακόμα σημαντική παράμετρο να αντιμετωπίσει: τους γονείς των μαθητών.
Οι γονείς φυσικά, θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, σε σημείο μάλιστα (ανάλογα και με το εύρος του νεοπλουτισμού της περιοχής που υπηρετεί ο καθείς) που τείνουν να δικαιολογούν πάσα ακραία συμπεριφορά του βλασταριού τους.
Στα χωριά δε (κυρίως) οι δάσκαλοι των παιδιών είναι ένα από τα πιο πιασάρικα θέματα συζητήσεων ανάμεσα στις αργόσχολες – και μη – μαμάδες, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, πρωινού και απογευματινού καφέ, τεράστιο σουξέ δε στις συναντήσεις γενεθλίων των απανταχού παιδότοπων. Εκεί συγκρίνουν το παιδαγωγικό τακτ του καθενός, το πού βρίσκεται στην ύλη, την εμφάνισή του/της, αλλά και πολλά άλλα.
Όλα αυτά έχουν αντανάκλαση φυσικά και μέσα στην τάξη, γιατί οι μαθητές τείνουν να υιοθετούν (ως είθισται) τις γνώμες των γονέων τους έναντι του δασκάλου και των πρακτικών του (οι οποίες μεταφέρονται με την μέθοδο του σπασμένου τηλεφώνου) και επομένως δρουν αναλόγως.
Και με τους συνεργάσιμους γονείς, όλα καλά και ανθηρά. No problem. Επειδή όμως το σχολείο είναι καθρέπτης της κοινωνίας, θα βρει κανείς ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι: όπως αυτούς που δεν πατάνε στις ενημερωτικές συναντήσεις, μιας και υποπτεύονται τα κατορθώματα του τέκνου τους εκ προοιμίου (συνήθως ο δάσκαλος ενημερώνει αυτούς που δε χρειάζεται και ψάχνει αυτούς που χρειάζεται) ή αυτούς που οσμίζονται την “αδικία” έναντι των παιδιών τους πριν μάλιστα υπάρξει οποιαδήποτε υποψία.
Το τελευταίο όμως και πιο ευφάνταστο συνέβη προχθές, ένας δάσκαλος, για να συζητήσει με “ψαγμένη” μαμά το θέμα των σχολικών εγχειριδίων, διαπίστωσε πως έπρεπε να έχει και γνώσεις αντικατασκοπείας:
Μητ: “Μα και αυτά τα σχολικά βιβλία, είναι στο σύνολό τους απαράδεκτα”.
Δασκ: “Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν και καλά βιβλία στα διδακτικά πακέτα”.
Μ: “Ε, μα είναι γνωστό πως στον πρώτο όροφο του Υπουργείου Παιδείας, υπάρχει κλιμάκιο της Μοσάντ που ελέγχει κάθε φορά τι θα μπει στα σχολικά βιβλία και τα κανονίζει αυτά…”
Δ: “Ποιά αυτά; Εννοείτε το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων;”
Μ: “Φυσικά” (εμβρόντητη). “Δεν το ξέρετε;”
Δ: “Είχα μείνει με την εντύπωση πως όλα αυτά κανονίζονται από το Υπουργείο και τους υπόλοιπους φορείς όπως το (τέως) παιδαγωγικό ινστιτούτο και άλλους φορείς”. “Αλλά εσείς απ’ ότι ακούω, γνωρίζετε και τον όροφο…”
Μ: “Α! Είστε μακριά νυχτωμένος”.
Δ: “Μάααααλιστα….”
Άντε να αποδείξει κανείς λοιπόν (και) σε κάτι τέτοιους – σε θέματα που άπτονται της δουλειάς του δασκάλου – ότι δεν είναι ελέφαντας (ή μήπως μυστικός πράκτορας;).
Πηγή: http://fresheducation.gr/ – Παναγιωτόπουλος Γιάννης
