Γράφει η Μαρία Αντωνακάκη*
“Ψωμί και τριαντάφυλλα” φώναζαν οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας των βιοτεχνιών της Νέας Υόρκης, όταν εξεγέρθηκαν στις 8 Μαρτίου του 1857 διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερες αμοιβές και δικαίωμα ψήφου. Μια εξέγερση που έμελλε να αποτελέσει αφορμή ώστε να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου απο τον Ο.Η.Ε, στη μνήμη αυτών των γυναικών και του αγώνα τους , ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας , Παγκόσμια Ημέρα αυτονόητης τιμής στη γυναικεία υπόσταση , μια ημέρα που συμβολίζει το διαρκή αγώνα των γυναικών για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και ισότητα. .
«Δε γιορτάζουμε, ούτε δεχόμαστε επισκέψεις» ». Η εν λόγω ρήση των Ελληνίδων φεμινιστριών υποδηλώνει ότι οι επέτειοι δεν είναι εθιμοτυπικές εκδηλώσεις ούτε πανηγυρισμοί για την πραγμάτωση των δικαιωμάτων επί του πεδίου της ιστορίας. Η 8η Μαρτίου δεν είναι μία ημέρα γιορτής και εμπορευματοποίησης, με προσφορά λουλουδιών και δώρων. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα μνήμης και τιμής στους αγώνες των γυναικών του παρελθόντος, ημέρα αποτίμησης και διεκδίκησης, πρόσκλησης σε νέες δράσεις για συνέχιση των αγώνων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, για μια κοινωνία αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, μια κοινωνία συνεκτική, με ισότιμες έμφυλες σχέσεις και απαλλαγμένη από φαινόμενα έμφυλης βίας. Μπορεί για το δυτικό κόσμο τα δικαιώματα των γυναικών στην εκπαίδευση, στην εργασία, στη συμμετοχή στην πολιτική ζωή, στην επιλογή της μητρότητας, στην αυτοδιάθεση του σώματος να θεωρούνται ως ένα βαθμό αυτονόητα, αλλά υπάρχουν και κοινωνίες που αυτά δε θεωρούνται δεδομένα.
Ας θυμηθούμε τις συνθήκες που διαβιούν εκατομμύρια γυναίκες στις λιγότερο αναπτυγμένες ή υπανάπτυκτες χώρες (βιασμοί, εξαναγκαστικοί γάμοι, κλειτοριδεκτομή, trafficking κλπ.). Επίσης, παρ’ ότι σε αρκετές χώρες της Δύσης έχουν κατοχυρωθεί τα δικαιώματα των γυναικών, εντούτοις φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, αδιαφορίας, εκμετάλλευσης, διακρίσεων , σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, γυναικοκτονίες εξακολουθούν να υπάρχουν.
Η Ελένη στη Ρόδο, η Λίνα στη Θεσσαλονίκη, η Μυρτώ στην Πάρο, η Αγγελική στην Κέρκυρα, η Κατερίνα στη Σητεία είναι μόνο κάποιες από τις υποθέσεις που μας συγκλόνισαν σαν άτομα και σαν κοινωνία.
Πολλές άλλες διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες, ίσως και τώρα που μιλάμε. Καθημερινά σιωπηλά εγκλήματα που εμείς τα αντιλαμβανόμαστε ως κοινωνικά και πρέπει να μας αφορούν όλους. Έμφυλα εγκλήματα που τα εισπράττουμε ως εγκλήματα κατά της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης, κατά της ευημερίας και της ανάπτυξης, κατά θεμελιωδών δικαιωμάτων και πανανθρώπινων αξιών. Εν τέλει κατά της ίδιας της Δημοκρατίας.
Η ισότητα των φύλων αποτελεί και πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και στόχο σε κάθε χώρα. Έχουμε κάνει βήματα μπροστά όμως δε θα σταματήσουμε εδώ. Η Ημέρα της Γυναίκας είναι μια ευκαιρία να αναδείξουμε την ανισότητα που υπάρχει ακόμα. Έχουμε δρόμο μπροστά μας.
H Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής & Ισότητας των Φύλων της Νέας Δημοκρατίας, ασχολείται ενεργά με τη διατύπωση πολιτικών και προτάσεων που στοχεύουν στην εξάλειψη των ανισοτήτων ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες, στη στήριξη της οικογένειας και του οικογενειακού εισοδήματος και στην ενσωμάτωση της διάστασης φύλου στις κυρίαρχες εθνικές πολιτικές προτεραιότητες, την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η ισότητα των φύλων αποτελεί υποχρέωση στην πολιτική δράση. Μπορεί να μας ενώσει ως πολίτες της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου, να απαντήσει στη βία, στο διχασμό, στο συντηρητισμό, στο ρατσισμό.
Γιατί απλά, η ανθρωπιά, η ευημερία, η ανάπτυξη, η ίδια η Δημοκρατία, περνούν μέσα από την ισότητα των φύλων.
Τόσες πολλές γυναίκες, τόσο διαφορετικά μαγικές. Με όλα τα χρώματα στο δέρμα τους, κάθε εθνικότητας, ανεξαρτήτως ύψους και βάρους. Τιμή σε όλες τις γυναίκες του πλανήτη, τιμή στα πλάσματα που φέρνουν μέσα τους τη ζωή , που γεννούν τις ελπίδες της ανθρωπότητας.
Η γυναίκα στην Τέχνη, στα Γράμματα, στη σκέψη, στη Φιλοσοφία, στο σούπερ μάρκετ, στο πεζοδρόμιο, η γυναίκα στην πολιτική, η γυναίκα εργαζόμενη , αγωνίστρια , μάνα, σύζυγος, φίλη, η γυναίκα που σώζει ζωές, η άνεργη, η γυναίκα που ήθελε να γίνει μάνα και δεν τα κατάφερε…
Η Ημέρα της Γυναίκας, σήμερα περισσότερο απο ποτέ, ας δώσει φωνή στις βουβές και αόρατες. Στη γυναίκα που κακοποιείται, στη γυναίκα που είχε την ” ατυχία” να γεννηθεί γυναίκα σε κοινωνίες που αυτό θεωρείται μειονέκτημα, στη γυναίκα που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει κακοποιητικές συμπεριφορές, στη μετανάστρια με ζωή στα αζήτητα, στη μάνα πρόσφυγα , στις γυναίκες που διαδήλωσαν στην Πολωνία εναντίον της απαγόρευσης της άμβλωσης, στα γυναικεία σώματα που έγιναν εμπορεύσιμα είδη και πεδία άσκησης εξουσίας . Όλες αυτές οι γυναίκες ας μας υπενθυμίζουν τη φράση που είχε πει πριν από 60 χρόνια η Hannah Arendt, εξόριστη Εβραία μετά τη στέρηση της γερμανικής πολιτειότητας , όταν διαπίστωσε ότι προτού μπορέσουν οι άνθρωποι να απολαύσουν οποιοδήποτε «αναπαλλοτρίωτο» ανθρώπινο δικαίωμα, θα πρέπει πρώτα να υπάρχει κάτι που το ονόμασε «το δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα».
Όχι μόνο μια Παγκόσμια Ημέρα, αλλά κάθε ημέρα αξίζει δόξα σε αυτό το θαύμα που λέγεται γυναίκα. Η γυναίκα δίνει ζωή στις κοινωνίες, όπως και να το αποδώσεις, σε έναν αδιάκοπο αγώνα μέσα σε αυτές.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ. Υπόκλιση…
- Η Μαρία Αντωνακάκη είναι Υπεύθυνη Τομέα Οικογενειακής Πολιτικής και ισότητας των φύλλων ΔΕΕΠ Ν.Δ. Ηρακλείου
