Να ‘μαστε απροσάρμοστοι, να η μεγάλη αρετή μας.
Να μη βολευόμαστε, να ΄μαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, να θέμε το αδύνατο -σαν τους ερωτευμένους.
Να ξέρουμε πως ότι λένε σήμερα δικαιοσύνη είναι οργανωμένη αδικία κι ότι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή συνεννόηση των άναντρων…
Και να μην το ανεχόμαστε.
Ποιοι θα νικήσουν;
Οι πιο σοφοί;
Οι πιο πολλοί;
Οι πιο ξύπνοι;
Οι πιο σήμερα δυνατοί;
Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν.
Αχ, πότε θα συνεργαστούμε, όλοι μαζί, σε μιαν επίθεση!
Ποιος φωνάζει;
Εμείς φωνάζουμε, τα δέντρα, τα ζώα, τα πλήθη!
Κ’ ύστερα σιωπή.
Ξεχνάμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας.
Νίκος Καζαντζάκης
