Κρατώντας στην αγκαλιά μου το Ζαχαρία και τη μικρή Ιωάννα, πολλές φορές ο νους μου πάει και στα άλλα παιδιά…
Στα παιδιά του πολέμου, στα παιδιά με τα δακρυσμένα πρόσωπα, στα παιδιά των προσφύγων…
Τα παιδιά που ταξιδεύουν χωμένα σε μητρικές αγκαλιές, στα παιδιά που ταξιδεύουν κρατημένα από το χέρι, στα παιδιά που ταξιδεύουν στο άγνωστο…
Δύσκολοι οι δρόμοι της προσφυγιάς…
Μέσα στην απόγνωση και στην τραγωδία του πολέμου, παίρνεις ότι πολύτιμο έχεις, που δεν είναι άλλο από τα παιδιά σου και φεύγεις…
Και βλέπεις στο βλέμμα τους την αγωνία του θανάτου…
Και βλέπεις στο βλέμμα τους την τραγωδία ενός Λαού…
Και βλέπεις στο βλέμμα τους τη δίψα της ζωής…
Ας είναι ευλογημένοι…
Τα παιδιά όλου του κόσμου είναι πάντα παιδιά δικά μας…
Δίπλα τους, ως το τέλος…
Ζ. Κ.
