Γράφει ο Αντώνης Κουκλινός
Το 1987 (ανε θυμούμαι καλά τη χρονολογία) έπαιζα με το Τσικιντήρη (Γιάννης Βεργάκης) από το Μεσοχωριό, σε ένα γάμο και είμαστονε στην εκκλησιά απόξω στο χωργιό Αμουργιέλες.
Επαίζαμε μνιά κοντυλιά με το Γιάννη σάμε να ποστεφανώσει ο παπάς και σε μνιά στιγμή εσήμωσε κοντά μας ένας ηλικιωμένος μπάρμπας και εφρουκούντονε.
Οντε νε σταματήσαμε να παίζομε μου κάνει ο Τσικιντήρης…
-Γνωρίζεις το κύριο πχιός είναι…;
-Όχι δεν τον γνωρίζω, του κάνω…
Ετότε σας ο Τσικιντήρης του κάνει νόημα να σιμώσει κοντά και του δίδει τη λύρα.
-Κωστή παίξε μνιά κοντιλιά με το Κουκλινό να σε κούσει.
Έπχιασε τη λύρα και ξεκίνησε να παίζει ένα μαλεβιζιώτη.
Παναγία μου ίντα εγροικούσανε τα αφτιά μου…στρωτά γυρίσματα και πρωτάκουστα για μένα.
Εγύρισε σε Έθιανό και εμαζωχτήκανε ντελόγω γύρου, γύρου ο κόσμος να μα σε γροικά…
Έδειχνε ετσά που με ξάνοιγε πως του εκράτουνε καλό πάσο και το νε βάσταξε το σκοπό πολιώρα… ότι και εξεκίνησε να παίξει κοντιλιές μα εσταματήσαμε στη μέση γιατί επόρισε το αντρόγυνο για να χορέψει το ν’ Ησαΐα…
Οντε νε μπήκαμε στο αμάξι και φεύγαμε τον είδα να σαλεύγει στο δρόμο και λέω του Τσικιντήρη…
-Στάσου να τον χαιρετίξω, γιατί με τρόζανε η λύρα ντου.
Εβγήκα να του δώσω συγχαρητήρια και ταπεινά μου λέει…
-Αν έχεις ακουστά… είμαι ο Λυρατζάκης.
Μόλις άκουσα το όνομα, εκόντεψα να πέσω χάμε.
Είχα ακούσει τόσα πολλά γι αυτόν, που τον θαύμαζα χωρίς να τον έχω δει ποτές μου να παίζει…
Ένοιωθα ευλογημένος και μόνο που και εβρέθηκε μπροστά μου και παίξαμε μαζί έστω και αυτό το λίγο.
Εκορνέρνανε τ’ αμάξα γιατί εμποδίζαμε το δρόμο και δεν επρόλαβα να δώσουμε γνώρα πλιά καλά…
Σαν εμπήκα στο αμάξι μου κάνει ο Τσικιντήρης…
-Τυχερός είσαι σήμερα… εγνώρισες το Λυρατζάκη από κοντά και παίξατε και τη κοντιλιά σας.
Ήρεσές του όση ώρα επαίζαμε μαζί και γι αυτό εσήμωσε κοντά να σε δοκιμάσει και στον Εθιανό το νε μπράτσαρες καλά γι αυτό το νε βάσταξε πολυώρα.
Δυστυχώς στο κέντρο δεν ήρθε να τον καλέσω να ξαναπαίξομε μαζί…
Δεν τον ξανάδα πέθανε μετά από λίγο διάστημα (νομίζω το 89), όμως είναι χαραγμένα στη μνήμη μου τα δάχτυλα και ο τρόπος που εβάστανε τη λύρα, μα και το χαμόγελό ντου την ώρα που παίζαμε παρέα.
Για τον Εθιανό και όχι μόνο που έπαιζε, τι να πει κανείς… ο Λυρατζάκης (Κωνσταντίνος Παπαδάκης) ήταν μοναδικός…!!!
Τυχερός που βρέθηκα έστω και για λίγο να παίξω μαζί ντου…
Ήτονε αρκετό να μη ντου ξεχάσω ποτές μου…
Πηγή: ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΟΥΚΛΙΝΟΣ
