Της Εύας Καπελάκη – Κοντού
Αντί μνημοσύνου – Στον αδελφό μου Στέλιο.
Πέρασαν κιόλας έντεκα χρόνια χωρίς την παρουσία σου, το κουράγιο που μας έδινες εσύ, ως φάρος φωτοδοτούσες στις δύσκολες στιγμές το δρόμο μας.
Τότε ο Κωνσταντίνος μας μόλις είχε συμπληρώσει τα πέντε αμάλαγα χρόνια της τρυφερής ζωής του.
Πέρασαν έντεκα χρόνια και ασθμαίνοντας προχωράμε το ανηφόρι, τα λόγια είναι περιττά, άλλωστε τι να πούμε!
Τα συναισθήματα ανάμεικτα… πίκρας , γλυκιάς ανάμνησης των όσων ζήσαμε, απορίας, τρυφερότητας ….
Τόσα κι άλλα τόσα κατακλύζουν τις ψυχές μας.
Ως συνοδοιπόρος μας στις άνυδρες ημέρες μας γίνεται αισθητή η απουσία σου αλλά και η καθημερινή σου ενθάρρυνση ηχεί στ’ αυτιά μας: « Μην φοβάστε, εγώ είμαι εδώ»!
Όχι, δεν φοβόμαστε, γιατί τελικά συντροφεύεις τα βήματά μας, φωτίζεις τη σκέψη μας και ακόμα – ακόμα μας «δείχνεις» το δρόμο που πρέπει κάθε φορά να πάρουμε για να βγούμε στο ξέφωτο…
