Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Λουδοβίκο των Ανωγείων ως τραγουδοποιό. Υπάρχει ωστόσο και μία άλλη τέχνη με την οποία «συνδιαλέγεται», η ζωγραφική. Αυτή την διαφορετική καλλιτεχνική πλευρά του παρουσιάζει στην έκθεση με τίτλο «Σύννεφο που ξεστράτισε και σκόνταψε στο φως» που θα φιλοξενείται από τις 11 έως τις 22 Ιανουαρίου στην στη Γκαλερί Genesis του Γιώργου Τζάνερη.
Όπως σημειώνει η Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν τα πρόσφατα ζωγραφικά έργα του χαρισματικού Λουδοβίκου των Ανωγείων ταυτίζονται με μια δίχως προηγούμενο «διαπασών» στην εικαστική του πορεία. Συνάμα, αποτελούν και μια κορύφωση για όσους δεν έχουν ακόμη γνωρίσει, πέραν του μουσικού του ταλέντου, το εικαστικό του χάρισμα.
Το «ΦΩΣ» αποτελεί τον κατεξοχήν εμπνευσμένο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα έργα του καλλιτέχνη. Και αυτό, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε λύσεις, προσεγγίσεις και εκφάνσεις. Πρόκειται για ένα ανεξάντλητο σε δύναμη υποβολής ΦΩΣ, καθώς, ενορχηστρώνει, κάθε φορά, μιαν ολόκληρη ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που ενεργοποιεί και ενεργοποιείται με πομπό και δέκτη, το δίδυμο: Ψυχή – Πνεύμα…
Σύννεφα, λόφοι, οροπέδια, πεδιάδες, θαλασσινά τοπία και τοπία της νύχτας δοσμένα με έναν απόλυτα χαρισματικό, εικαστικά, τρόπο με φωσφορίζοντα σε ένταση κομβικά «σημεία» ενορχηστρώνονται σε έναν δίχως προηγούμενο διαχρονικό ύμνο…»
Ένα μικρό βιογραφικό αφήγημα του Λουδοβίκου των Ανωγείων
Ένα σκίτσο που έκανα σ’ ένα χάρτινο πιάτο με το πρόσωπο μου από καθρέφτη στα οχτώ μου χρόνια, ήταν η ένδειξη κάποιας ικανότητας.
Στην πρώτη Γυμνασίου ζωγράφισα τους ήρωες του ’21 και ο καθηγητής μας τους κρέμασε στον τοίχο της τάξης και με φιλοδώρησε με το βαθμό 15 στο μάθημα της Ιστορίας.
Αργότερα, στην τρίτη Γυμνασίου κάναμε Όμηρο και εν ώρα μαθήματος, έκανα το σκίτσο του Ομήρου. Ο καθηγητής με παρατήρησε γιατί δεν πρόσεχα, αλλά κούνησε το κεφάλι με ικανοποίηση όταν το είδε.
Στις εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο, το θέμα της έκθεσης ήταν «Το άλογο και ο άνθρωπος» και εγώ, μέσα στο γραπτό ζωγράφισα κι ένα άλογο με έναν άνθρωπο να το σέρνει.
Ο καθηγητής μου το είδε θετικά και το είπε δημόσια στην τάξη.
Τελείωσα το Λύκειο και αυτό που ήθελα ήταν η ζωγραφική, όμως χωρίς καμιά προετοιμασία, χωρίς φροντιστήριο έμεινε μόνο στα όνειρα. Και πέτυχα στην ΑΣΟΕΕ. Τα οικονομικά για μένα ήταν έξω από το χαρακτήρα μου, αλλά έφτασα στο πτυχίο.
Συνέχισα να ζωγραφίζω…
Και κάποια φορά, έδωσα εξετάσεις στην Καλών Τεχνών, μα δεν πέρασα.
κυρία Λαμπράκη Πλάκα καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης, τότε που είμαστε φίλοι, γνωρίζοντας τον καημό μου, μου έδωσε την ευκαιρία να πάω σαν ακροατής στο εργαστήριο του καθηγητή της ΑΣΚΤ, Δημοσθένη Κοκκινίδη.
Εκεί έκανα σχέδιο για δύο χρόνια.
«Όπως τραγουδάς, ζωγραφίζεις» μου είπε κάποια στιγμή ο καθηγητής.
Είχα διδαχθεί πως στη Σχολή μαθαίνεις να ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις κι όταν φύγεις αυτά που δεν βλέπεις.
Μέσα σ’ αυτή την εποχή γνωρίστηκα με το Μάνο Χατζιδάκι που, ακούγοντας με να παίζω μαντολίνο και να τραγουδώ, μου έδειξε το δρόμο της μουσικής,
κι εγώ τον ακολούθησα.
Πέρασαν 25 χρόνια με επιτυχία μέσα στη δισκογραφία και σε live εμφανίσεις.
Μετά άρχισα σιγά-σιγά να δίνω περισσότερο χρόνο στη ζωγραφική.
Ταξίδεψα σε πολλές χώρες στην Ευρώπη.
Πήγα στα μουσεία και εκεί «σπούδαζα» τους ζωγράφους που θαύμαζα με τις ώρες.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, αυτός ο μεγάλος Έλληνας με την παγκόσμια λάμψη, μου χαρίζει την φιλία του όλα αυτά τα χρόνια και τον ευγνωμονώ. Με παρότρυνε στη ζωγραφική. Μάλιστα, θέλοντας να με παρακινήσει, μου χορηγεί διαρκώς τα χρώματα και τα χαρτιά που χρειάζομαι.
Κάποια στιγμή, γνωρίστηκα με τον μεγάλο μας ζωγράφο Κώστα Τσόκλη, ένα πνευματικό άνθρωπο χωρίς όρια που συνεχώς παράγει. Εντυπωσιάστηκε από κάποια έργα που του έδειξα.
Τέλος, είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω την Κυρία Ηλιοπούλου Ρογκάν, Διδάκτωρ Ιστορικό Τέχνης, Τεχνοκριτικό και Officier des Arts et Lettres. Πριν δύο χρόνια, λοιπόν, στη Γκαλερί «Black Duck», της ζωγράφου Ντόρας Ρίζου, διέκρινε κάτι στη ζωγραφική μου και μου έκανε μεγάλη χάρη να το αναδείξει, αναλύοντάς το με τον υπέροχο λόγο της.
Όλα αυτά μαζί, με όπλισαν με το θάρρος και το θράσος ώστε να εκτεθώ μπροστά σας, εδώ στην GALLERY GENESIS, του Γιώργου Τζάνερη.
Και να νιώθω, άλλη μια φορά στη ζωή μου, το καρδιοχτύπι της πρώτης εμφάνισης στο φιλότεχνο κοινό της Αθήνας.
Πηγή: protothema.gr
