Της Ρίνας Σερέτη
Κάθε πρωί πάω στον σταθμό τον μικρό, χαμογελώ, λέω καλημέρα στους γονείς στην είσοδο της αυλής και ίσα που απαντούν. Κάποιοι δεν απαντούν καν! Μπαίνω μέσα και οι ίδιοι οι άνθρωποι με το που βλέπουν τις νηπιαγωγούς χαμογελούν διάπλατα, συζητούν χαρούμενα, ξαφνικά επικοινωνούν.
Στην δουλειά είμαι βαμμένη, περιποιημένη με πολύ προσεγμένο ντύσιμο. Όταν θέλω να περάσω τον δρόμο οι οδηγοί χαμογελούν και κάνουν ένα ευγενικό νεύμα προτροπής. Στην καθημερινότητά μου φορώ φόρμες, είμαι άβαφτη, με μαλλιά ατημέλητα. Όταν θέλω να περάσω τον δρόμο τα αυτοκίνητα περνούν και δεν σταματούν. Οι οδηγοί κοιτούν συνήθως θυμωμένοι, αισθάνομαι πως κάνω παρανομία και περνώ ξυστά και στο παραπέντε.
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε πτήση πλάι σε μαμά με μωρό. Η αεροσυνοδός χαμογελούσε σε όλους με το επαγγελματικό της χαμόγελο αυτό που φοράς επειδή σε πληρώνουν και το δίνεις με το βλέμμα στο πουθενά. Όταν έφτασε στο μωρό έλαμψε το πρόσωπό της, άλλαξαν τα χαρακτηριστικά της. Του χαμογέλασε, το κοίταξε γλυκά στα μάτια, του μίλησε με ζεστασιά, με αγάπη. Έλαμψε και η δική μου ψυχή κι ας μην ήταν για εμένα. Όταν έφυγε επέστρεψε στο κλασικό στεγνό επαγγελματικό της χαμόγελο.
Τι είναι αυτό που μας ωθεί σε επιλεκτική χαρά, τι είναι αυτό που ρυθμίζει το χαμόγελο να βγει; Πώς αξιολογούμε ποιος αξίζει την εγκαρδιότητά μας και ποιος όχι; Γιατί να βάζουμε φραγμούς και σύνορα; Θα μου πεις πλέον όποιος κυκλοφορεί χαμογελαστός κινδυνεύει να χαρακτηριστεί στον κόσμο του, χαζοχαρούμενος και εκτός πραγματικότητας. Ποιος ορίζει τους λόγους που θα χαιρόμαστε; Γιατί ξεχάσαμε την διαφορά της χαράς από την χαζομάρα και τα χαρακτηρίζουμε όλα χαζά; Άραγε υπάρχουν όρια στην θετική σκέψη, υπάρχουν νόμοι για την αισιοδοξία, για το χαμόγελο και τον από καρδιάς χαιρετισμό ή έχουμε βυθιστεί στην θλίψη που θέλουν κάποιοι να βυθιστούμε;
Μήπως η εικόνα είναι αυτή που μετρά; Να φανούμε ευγενικοί σε μια προσεγμένη εμφάνιση, να χαμογελάσουμε στην δεδομένη αγαθοσύνη ενός μωρού παιδιού; Ή η καθωσπρέπει συμπεριφορά απέναντι στους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν τα παιδιά μας και άλλα πόσα παραδείγματα. Κι αν όλοι μας ξυπνούσαμε κάθε πρωί, παίρναμε μια βαθιά απολαυστική ανάσα και μόνο χαμογελούσαμε, πόσο διαφορετική και όμορφη θα ήταν η συνέχεια; Κάποιοι θα πουν: Μα ο κόσμος έχει γίνει άνω κάτω! Πείνα, δυστυχία, οικονομική κατάρρευση, αρρώστια!
Σε κοιτώ στα μάτια και σε ρωτώ…
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βοήθησες τον διπλανό σου;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούμπησες κάποιον που το έχει ανάγκη στον ώμο και τους είπες, είμαι εδώ!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες κάποιον στα μάτια δίχως να ντραπείς πως θα παρεξηγηθείς;
Αχ μη μου πεις πως έχει χαθεί η εμπιστοσύνη! Μη μου πεις θα σε περάσουν για τρελό!
Πότε ζήτησες με την ψυχή σου να αλλάξει όλο αυτό; Εσύ, εγώ και όλοι μαζί μπορούμε να αρχίσουμε από την αρχή! Σταμάτα να ζεις με τη νοοτροπία πως τίποτα δεν θα αλλάξει και κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Μια μικρή αλλαγή σήμερα και πολλές μαζί, ένα διαφορετικό καινούργιο αύριο! Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τη συνήθεια και θεωρούμε ρομαντικό και ανώριμο να πιστεύουμε στην μοναδικότητα της κάθε στιγμής, της κάθε μέρας! Στην δύναμη που υπάρχει στον καθένα μέσα μας πως μπορεί να φέρει τούμπα αυτόν τον κόσμο.
Ξεκίνα από αυτά που θεωρείς απλά και ασήμαντα και αυτά που θεωρείς σύνθετα θα έρθουν μόνα τους.
Ξεκίνα από το πρωινό σου με πολλές εγκάρδιες καλημέρες!
Ξεκίνα φορώντας το πιο ζεστό σου χαμόγελο, μα μη διαλέξεις πού θα το χαρίσεις, μην ξαναδιαλέξεις πότε! Απλά γέμισε τους γύρω σου ζεστασιά και αγάπη!
Ξεκίνα κοιτώντας στα μάτια τον διπλανό σου και απελευθέρωσε την αγάπη που κρύβεις!
Ξεκίνα δείχνοντας εμπιστοσύνη!
Γίνε εσύ το χαμόγελο, γίνε εσύ η στοργή, γίνε εσύ η αγάπη!
Πηγή: enallaktikidrasi.com
