Γράφει ο Μανώλης Αφραθιανάκης
Ήταν γύρω στις 11:00 το πρωί της Τετάρτης. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο φίλος μου Marinos Gogolos.
-Μάνο, έχω βρει στο δρόμο πάνω στην Ανώπολη ένα τραυματισμένο Ξεφτέρι (είδος γερακιού). Έχει πληγή από πυροβολισμό στη φτερούγα. Δες που μπορούμε να το πάμε για πρώτες βοήθειες και περίθαλψη!
Κλείνω το τηλέφωνο και η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης (ΜΦΙΚ). Τηλεφωνώ αμέσως και μου λένε ότι στα κτήρια του παλιού πανεπιστημίου Κρήτης, δίπλα στο Βενιζέλειο, υπάρχει χώρος περίθαλψης άγριων ζώων. Τηλεφωνώ στο Μαρίνο και συναντιόμαστε έξω από τα κτήρια του ΜΦΙΚ στο παλιό πανεπιστήμιο. Μπαίνουμε γρήγορα μέσα και το πουλί παραδίδεται σε ανθρώπους του μουσείου. Μας λένε ότι το ΜΦΙΚ δεν έχει κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων! Το πουλί θα μεταφερθεί σε κατάλληλο κέντρο στην Αθήνα. Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος είναι αμείλικτος! Το άτυχο πτηνό σε δύο ώρες πέθανε.
Κάνω αυτήν την ανάρτηση για δύο λόγους, μία κραυγή αγανάχτησης και μία πρόταση.
Πως είναι δυνατόν ολόκληρο ΜΦΙΚ, με τόσους αξιόλογους επιστήμονες (έχω τη χαρά να γνωρίζω κάποιους) και έργο να μην έχει ένα οργανωμένο κέντρο περίθαλψης άγριας ζωής; Μου φαίνεται αδιανόητο και με θυμώνει πολύ! Σε μια περιοχή απομακρυσμένη από την Αθήνα, με τόσο πλούσια πανίδα; Να μην υπάρχει ένας κτηνίατρος και στοιχειώδη υποδομή, ώστε να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες σε ένα τραυματισμένο ζώο;
Έχω όμως και μια πρόταση, γιατί άμεσα πρέπει να λυθεί το θέμα:
Ας κανει αίτημα το ΜΦΙΚ στο υπουργείο για τη μίσθωση ενός ιδιωτικού κέντρου περίθαλψης άγριων ζώων, με κτηνίατρο και όλα τα μέσα παροχής πρώτων βοηθειών και περίθαλψης.
Ντρέπομαι πολύ, που δε κατάφερα να βοηθήσω το άτυχο ζώο.
Τέλος, δε κατηγορώ τους επιστήμονες του Μουσείου, αλλά βγάζω μια κραυγή, μήπως ακουστεί κάπου.
