Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης
Ξεκινώντας από το Ηράκλειο ένα χαλί από αμπέλια και ελιές απλώνεται πάνω σε χαμηλούς λόφους με παραδοσιακούς οικισμούς και σε οδηγεί μέχρι τα βουνά του Νότου, που βυθίζονται στο πέλαγος.
Αφήνοντας πίσω και τον κάμπο της Μεσσαράς ανεβαίνουμε πλέον στο άγριο ορεινό τοπίο των Αστερουσίων.
Οι κακοτράχαλοι δρόμοι οδηγούν σε μέρη μυστικά και απόκοσμα, όπου το βλέμμα χάνεται στη θέα του Κόφινα, που βάφεται κόκκινος το ηλιοβασίλεμα, στις επιβλητικές πτήσεις των σπάνιων γυπαετών, σε φαράγγια που καταλήγουν σε μονές και παρθένες παραλίες που βρέχονται από το καυτό ακόμη πέλαγος.
Ο νοτιότερος ορεινός όγκος της Ευρώπης προσφέρει μία απόκοσμη εμπειρία μύησης στην αρχέγονη Κρήτη.
Πουθενά αλλού η αγριάδα δεν κρύβει μέσα της τόση ποίηση!
Οι στροφές ανηφορίζουν συνεχώς και ιλιγγιωδώς σε ένα τοπίο σκόνης και πέτρας!
Τα κατσίκια ισορροπούν στις κοφτερές αιχμές των βράχων και τίποτε τριγύρω δεν μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία.
Βασίλειο απόλυτο της σιωπής, των αστέρων και της πέτρας!
Και ξαφνικά βρεθήκαμε απέναντι από τον καλά κρυμμένο γραφικό οικισμό του Πρινιά στην καρδιά των Αστερουσίων.
Λίγα πέτρινα σπίτια, με χρωματιστές αυλές και περίτεχνες υδρορροές μοιάζουν λες και ετοιμάζονται να πετάξουν σε μία πρωτόγονη πτήση πάνω απ’ το Λυβικό.
Ο ταχυδρόμος σφάλισε καλά τον σάκο και την άμαξα την ταχυδρομική του την έσυρε προ πολλού σε άλλους τόπους.
Εδώ δεν υπάρχει πια κανείς για να τον περιμένει…
