Γράφει ο Χάρης Βαβουρανάκης*
Ο κ. Στέλιος…
…το γαλάζιο Peugeot, με τα κίτρινα φώτα, περνούσε πάντα από το σπίτι μας για να μας πάρει…
Ο κύριος Στέλιος με την κυρία Μαρίκα την σύζυγό του, ήταν δάσκαλοι στα Χουστουλιανά… οι δικοί μου γονείς δάσκαλοι στον Πλάτανο… κι όπως ήταν φυσικό κάναμε πολύ παρέα με τα Αβραμάκια.
Εμείς δεν είχαμε αυτοκίνητο, έλλειπε κι ο πατέρας μου μετεκπαίδευση, κι έτσι τα περισσότερα Σαββατοκύριακα μέναμε στο Πλάτανο…
Μα όταν ανεβαίναμε Ηράκλειο ο κύριος Στέλιος ήταν πάντα εκεί, έξω από το σπίτι μας κάθε Κυριακή απόγευμα για να επιστρέψουμε όλοι μαζί.
Όλοι μέσα, τα παιδιά -η Εύα η Έφη ο Μανώλης κι εγώ- κι η μητέρα μου πίσω, ο κύριος Στέλιος ο οδηγός κι η κυρία Μαρίκα συνοδηγός.
Ο δρόμος της Μεσσαράς, ήταν πολύ διαφορετικός τότε, στενός και με στροφές, μισή ώρα ήθελες να φτάσεις στο Βενεράτο, άσε τις στροφές μετά την Αυγενική.
Πάντα σταματούσαμε στον Άγιο Αντώνιο, για να ξεμουδιάσουμε, και να δροσιστούμε, είχε και μια βρύση εκεί.
Ο κύριος Στέλιος κατέβαινε πήγαινε γρήγορα στο πορτ-μπαγκαζ και μέχρι να κατέβουμε εμείς, εκείνος άνοιγε μια σακούλα και μοίραζε γύρους, έναν μεγάλο γύρο στο καθένα.
Μου έκανε πάντα εντύπωση πως τους κρατούσε τόσο ζεστούς…
Τα μάτια μας _τουλάχιστον τα δικά μου- γυάλιζαν από βουλιμία… ήταν πανόστιμος αλλά θες το ταξίδι, θες η παρέα μας άνοιγε την όρεξη ακόμα παραπάνω.
Το νερό της βρύσης κρύο, εμφιαλωμένα δεν υπήρχαν, κι αφού δροσιζόμαστε μπαίναμε πάλι μέσα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Επόμενη στάση, αρκετή ώρα μετά, στην Αγία Βαρβάρα, στα Κοτσιφάκια.
Στη κυρία Γεωργία και τον κύριο Ευθύμη.
Με το που μπαίναμε μέσα στο σπίτι σχεδόν πάντα ξεκινούσε το “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”.
Όλοι, μικροί μεγάλοι, καθηλωμένοι παρακολουθούσαμε το σήριαλ της εποχής, πολλά κανάλια δεν υπήρχαν, σε εκείνη τη μεγάλη ασπρόμαυρη τηλεόραση.
Στο ενδιάμεσο τρώγαμε και κανένα γλυκάκι. που μας κερνούσε η κυρία Γεωργία.
Και με το που τέλειωνε, ο κύριος Στέλιος έδινε το σύνθημα… όλοι ξανά στο αμάξι… για τον τελικό μας προορισμό…
Τα Χουστουλιανά είναι πριν το Πλάτανο, μα ο κύριος Στέλιος, δε σταματούσε, πήγαινε πρώτα στον Πλάτανο.
Άφηνε πρώτα εμάς.
Εγώ πάλι ποτέ δε θυμάμαι να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο…
Πάντα με κατέβαζε η μαμά μου κοιμισμένο τόσο βαριά που δε ξυπνούσα με τίποτα…
Σήμερα ο κύριος Στέλιος, ο δάσκαλος των Χουστουλιανών, o φίλος μας, πλήρης ημερών, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι.
Τον αποχαιρετίσαμε στον Πλάτανο…
Λένε πως ο θάνατος είναι μια στιγμή και η ζωή πολλές,…
Εμείς κρατάμε αυτές τις στιγμές τις πολλές στιγμές ζωής, που έκαναν τα παιδικά μας μάτια να γυαλίζουν και χρωμάτισαν με έντονα χρώματα τη ζωή μας…!
* Ο κ. Χάρης Βαβουρανάκης είναι Γιατρός και Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου
