Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Δεν παίξαμε ποτέ μαζί.
Ζούσαμε σε άλλες γειτονιές κι ήταν σαν να ζούσαμε άλλες ζωές.
Κι όμως είναι μέσα σε όλες τις σχολικές μου φωτογραφίες , με αυτά τα να ξανθά μαλλιά και τα μάτια που μισοέκλειναν για να αγναντέψουν τη ζωή.
Την αγνάντευε η Νεκταρία τη ζωή από παιδί, κι ας την τύφλωνε το φως της.
Έφυγε μικρή από το χωριό .
Μαθαίναμε από την μάνα της την κ. Κατίνα που χαμογελούσε η κάθε της λέξη ότι έκανε παιδιά .
Τέσσερα, τα δύο δίδυμα.
Τη θαύμαζε η μάνα μου την Νεκταρία που έβαζε τα παιδιά στο αυτοκίνητο και ερχόταν στο χωριό μόνη της να δει την κ. Κατίνα .
Άξια γυναίκα έλεγε.
Άξια.
Σήμερα γίνεται η κηδεία της στο χωριό μου.
Την σκότωσε λέει ο άνδρας της αυτός που τον πλούτισε με τέσσερα παιδιά, που του χάρισε το φως της ζωής που εκείνη με μισόκλειστα μάτια το κοιτούσε.
Ποια δύναμη ή ποια αδυναμία του όπλισε τα χέρια δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι μια μάνα τεσσάρων παιδιών, βασίλισσα έπρεπε να είναι και όχι μια ακόμα γυναικοκτονία.
Μια γυναικοκτονία που τείνει να μετατραπεί σε γενοκτονία των γυναικών που θέλουν να πάρουν την ζωή από το χέρι, που αντιστέκονται στα θέλω των άλλων, που λένε όχι σε όσα δεν χαϊδεύουν την ψυχή τους.
Αν δεν το είπαν στην αρχή ,άλλαξαν, μεγάλωσαν και το είπαν όταν έβγαινε πιο δυνατό.
Μα κάποιοι άνδρες τα όχι δεν τα αντέχουν.
Τα κουβαλάνε σαν σακίδιο και τα σβήνουν έτσι.
Δεν σε ξέρω εσένα που πήρες της ζωή της γυναίκας που παντρεύτηκες ,που μαχαίρωσες τα παιδιά σου ,τα αδέλφια, τους γονείς , όλες τις γυναίκες.
Δεν σε ξέρω εσένα που σφράγισες για πάντα τα μάτια τα μισόκλειστα της ξανθιάς Νεκταρίας.
Ξέρω μόνο τέσσερα δέντρα που ξερίζωσες τις ρίζες τους.
Κατερίνα, Τζένη, Κώστας, Μάνος.
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, από τον Αμπελούζο της Μεσαράς
