Του Πέτρου Μηλιαράκη*
Για όσους γνωρίζουν το βίο και την πολιτεία μου, υπήρξα ιδρυτικό μέλος στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Η τοποθέτησή μου αυτή ήταν φυσιολογική συνέχεια από την ενεργό συμμετοχή μου στην προδικτατορική (τότε) κεντροαριστερά του Ανδρέα Παπανδρέου και τη μύησή μου ως φίλο του ΠΑΚ από τους δημοσιογράφους Γιώργο και Απόστολο Πρόκο.
Όταν πρωτοσυναντήθηκα μεταπολιτευτικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου σε κατ’ ιδίαν συνάντηση δύο (2) ωρών, τον Δεκέμβριο του 1974, ήταν σαφής η υπόδειξή του: «Εσύ θα ταιριάξεις πιο πολύ με τον Γιώργο -εννοούσε τον Γεννηματά- να συνεργαστείτε».
Η προσωπική συμπάθεια του Γιώργου Γεννηματά και εμένα είναι δεδομένη στο στενό πυρήνα του, που αφορούσε στους: Κώστα Γείτονα – Θανάση Τσούρα – Μιλτιάδη Παπαϊωάννου.
Στην παρούσα μου εξομολόγηση, υπ’ όψιν τρία (3) δεδομένα:
α) Το 1977 ο Ανδρέας Παπανδρέου με ενέταξε στην «Επιτροπή Ανάλυσης και Προγραμματισμού», υπό τον καθηγητή Απόστολο Λάζαρη, για τη συμμετοχή μου στην επεξεργασία του κυβερνητικού προγράμματος, αναφορικώς με τα τότε ευρωπαϊκά – κοινοτικά ζητήματα. Δεν θα λησμονήσω δε την υποδοχή που μου επιφύλαξε ο Απόστολος Λάζαρης στο γραφείο της Επιτροπής στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας: «Φίλτατε Πέτρο! Σε στέλνει εδώ ο Πρόεδρος, αλλά τα θερμά λόγια του Γιώργου -εννοούσε τον Γεννηματά- με υποχρεώνουν να σε αγκαλιάσω».
β) Το ότι ο Γιώργος Γεννηματάς μου έτρεφε προσωπική συμπάθεια, προκύπτει από τις δύο (2) τελευταίες καθόδους του στο Ηράκλειο, όπου μου επέβαλε να τον συνοδεύω. Αυτό είναι κοινός τόπος για όλα τα τότε στενά κομματικά όργανα του ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου.
γ) Για τα όσα αναφέρω εδώ, επικαλούμαι τη μαρτυρία της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου ως εξής:
Ήταν τρεις (3) μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, όπου η Μαριλίζα ήταν Υπουργός Υγείας και η Φώφη Υφυπουργός. Αμφότερες οι Κυρίες με κάλεσαν επειγόντως για ένα νομικό ζήτημα, καθόσον δεν είχαν εμπιστοσύνη στις νομικές απόψεις της Υπηρεσίας. Η συνάντηση αυτή, που διήρκεσε περίπου μία (1) ώρα στο γραφείο της Μαριλίζας και αφού επιλύθηκαν τα νομικά ζητήματα, μας δόθηκε η αφορμή σε μία κατ’ ιδίαν συζήτηση, στην οποία η Φώφη απευθυνόμενη στην Μαριλίζα, της είπε ότι: «ο πατέρας μου είχε αδυναμία στον Πέτρο».
Η Φώφη Γεννηματά και εγώ συμπορευθήκαμε σε κοινές παραδοχές και κοινούς αγώνες.
Ωστόσο, μας χώρισε ο Μάιος του 2010. Είναι γνωστή η διαφωνία μου σε νομικό και πολιτικό επίπεδο με την πολιτική παράδοσης της χώρας στους δανειστές και στο ΔΝΤ. Άλλωστε, δύο (2) περίπου χρόνια πριν, στο σύγγραμμά μου «ΜΑΚΡΟΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ» (από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ), είχα σε αμιγώς νομική βάση τοποθετηθεί απέναντι στις πολιτικές του ΔΝΤ.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Η τελευταία συνάντηση που είχα με την Φώφη Γεννηματά ήταν στην τελευταία ονομαστική εορτή του Αντώνη Λιβάνη στις 17 Ιανουαρίου του 2019, στην οικία του Αντώνη Λιβάνη.
Στη συνάντηση αυτή, φυσικά, δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε συγκεκριμένα πράγματα. Άλλωστε, στο κατάμεστο από προσκεκλημένους χώρο, ιδιαίτερες συζητήσεις δεν μπορούσαν να λάβουν χώρα.
Η θερμή, όμως, χειραψία της Φώφης σ’ εμένα και το: «πώς είσαι Πέτρο μου;», ήταν για μένα ένα εξόχως συγκινητικό και συναισθηματικό γεγονός… Η Φώφη αναγνώριζε το δικαίωμα της διαφωνίας και σεβόταν την παράδοση μιας ανιδιοτελούς φιλίας.
Κλείνοντας (από αυτή εδώ τη θέση) την προσωπική μου εξομολόγηση, θέλω να τονίσω ότι η Φώφη ήταν ικανότερη απ’ ό,τι μπορούσε να αντιληφθεί ο μέσος πολίτης. Κι αυτό το απέδειξε με όλη τη δημόσια παρουσία της και το πολιτικό της έργο.
Ως κατακλείδα: δεν είναι απλώς λυπηρό, αλλά και επώδυνο, ότι φεύγει, η Φώφη Γεννηματά, μία Μεγάλη Κυρία της πολιτικής.
Αποχαιρετώντας κι εγώ την Φώφη, υποκλίνομαι με σεβασμό στη μνήμη της.
*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC–EU).
Φωτογραφία: Eurokinissi / Τατιάνα Μπόλαρη
