του Πέτρου Μηλιαράκη*
Αυτές τις ημέρες γίνονται συζητήσεις αναφορικώς με τα αμυντικά ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και για την ανάγκη συγκρότησης του λεγόμενου «ευρωπαϊκού στρατού», κι άλλα συναφή.
Στη συζήτηση δε αυτή, δεν γίνεται καν λόγος ότι γεωπολιτικά η Τουρκία από το 1991 και μετά ,με το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου» , δεν μπορεί να έχει το ρόλο που της ανατέθηκε μετά τη λήξη του Β´Παγκοσμίου Πολέμου.
Παραλείπεται επίσης από το δημόσιο λόγο, να αναδειχθεί ότι ο ανατολίτης και εθισμένος σε παζάρια Τούρκος,βρήκε το ανιστόρητο και έξωνομικό ιδεολόγημα της «γαλάζιας πατρίδας» για να διεκδικήσει μέσω αυτού «ρόλο» και…«δικαιώματα» ενόψει του ότι πρώτος εκείνος γνωρίζει ότι ο ρόλος που διεκδικούσε με τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου δεν υφίσταται πλέον!
Η Τουρκία αναγνωρίζοντας ότι θα βρεθεί σε εντελώς διαφορετική θέση, από αυτή που κατείχε λόγω των «μεταψυχροπολεμικών εξελίξεων» ,ήδη από καιρό, με επιτήδευση και σχετική ενορχήστρωση έχει «παρουσιάσει» τη «θεωρία» της λεγόμενης «γαλάζιας πατρίδας»!..
( Παρενθετικά:
Για το θέμα αυτό της λεγόμενης…«γαλάζιας πατρίδας» θα αχοληθούμε σε προσεχές κείμενο και ειδικά στο «πώς», στο «γιατί» και απο «ποιούς» προκύπτει αυτή η «έμπνευση»- «ιδεοληψία». Επίσης θα ασχοληθούμε και με τις άλλες «παρεμβάσεις» που επιχειρεί ο «μεταψυχροπολεμικός Τούρκος» που «θέλει», γιατί έτσι του αρέσει…να αναθεωρεί τις Συνθήκες και να παραβιάζει το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο ).
- ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΞΗΣ:
Η ίδρυση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) στο χρόνο συγκρότησής της (1949) ήταν ατελής, χωρίς την ύπαρξη δύο όμορων κρατών, ήτοι της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το δόγμα που επικρατούσε ήταν η διένεξη ανάμεσα σε δύο κόσμους, στον Ανατολικό και στο Δυτικό Κόσμο. Από την μια πλευρά ήταν το ΝΑΤΟ και από την άλλη πλευρά ήταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας
Οι μετέπειτα ραγδαίες εξελίξεις στο χώρο της (τέως) ΕΣΣΔ δημιούργησαν «νέες» συνθήκες και ασφαλώς «νέες» καταστάσεις.
Ο ιστορικός κύκλος της Οκτωβριανής Επανάστασης έκλεισε με την υποστολή της «Κόκκινης Σημαίας» στις 15 Δεκεμβρίου 1991. Έτσι τερματίζεται η περίοδος του «Ψυχρού Πολέμου».
ΩΣΤΟΣΟ, το πρώτο ζήτημα που εγείρεται, είναι ΕΑΝ και κατά πόσον η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία, έχει τα γεωπολιτικά δεδομένα της τότε Σοβιετικής Ένωσης, έτσι ώστε η Τουρκία να θεωρείται ο απαραίτητος χώρος γεωπολιτικής αξίας για το Δυτικό Κόσμο.Στο ερώτημα αυτό πρέπει να προβληματίζουν και ασφαλώς να προκριματίζουν τα εξής:
Η ορθή τοποθέτηση είναι ότι η σημερινή Ρωσία πρέπει να αντιστοιχηθεί ως προς τις επιρροές της (ή όχι) σε σχέση με τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.
Απο την τέως Σοβιετική Ένωση όμως, έχουν ανεξαρτοποιηθεί οι παρακάτω τέως Σοβιετικές Δημοκρατίες, ήτοι:
1) η Αρμενία,
2) το Αζερμπαϊτζάν,
3) η Λευκορωσία,
4) η Εσθονία,
5) η Γεωργία,
6) το Καζακστάν,
7) το Κιργιστάν,
8) η Λετονία,
9) η Λιθουανία,
10) η Μολδαβία,
11) το Τατζικιστάν,
12) το Τουρκμενιστάν,
13) το Ουζμπεκιστάν
και 14) η Ουκρανία , που αφορούσαν στην τότε ΕΣΣΔ.
ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΟΥ λόγω της συμμετοχής:
1) της Εσθονίας,
2) της Λετονίας,
3) της Λιθουανίας,4
) της Σλοβακίας,
5) της Τσεχίας,
6) της Πολωνίας,
7) της Ουγγαρίας,
και 8)της Σλοβενίας,
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τίθεται το εύλογο ερώτημα «ποια» είναι πλέον η αναγκαία συνθήκη που επιβάλει τον αυτό γεωπολιτικό ρόλο στην Τουρκία;
- ΝΑ ΥΠΟΤΙΜΗΘΕΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ Η ΤΟΥΡΚΙΑ
Εξυπακούεται ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας δεν πρέπει να είναι άλλος (από τη δεκαετία του ’50 έως και σήμερα), από το να υπερασπίζεται τα συμφέροντα Ευρωπαίων και Αμερικανών έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, με τη «συγκεκριμένη επικράτεια» που αφορούσαν οι 14 προαναφερόμενες και ήδη ανεξάρτητες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες!..
Πέραν αυτού η Τουρκία έχει καταστεί «ο αστάθμητος παράγοντας» στο σύνολο των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ.
Εντέλει καθήκον της ελληνικής διπλωματίας είναι να αναδεικνύει την αχρησία της γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας για την υπεράσπιση του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου, από τον οποίο ,άλλωστε, η Τουρκία λόγω της «νέο οθωμανικής ιδεοληψίας» έχει ουσιωδώς απομακρυνθεί!..
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC –EU).
