Του Γιώργου Μυλωνάκη*
Αρκετές χιλιάδες τα μονοθέσια και διθέσια σχολεία.
Κοντά τριάντα χρόνια τώρα κι η σιωπή καλά κρατεί, αφού ελάχιστα λειτουργούν ακόμη.
Εδώ…
Κανένα κουδούνι πια, καμιά φωνή παιδιού
Μείνανε τα θρανία άδεια να φιλοξενούν τη σκόνη και τις αναμνήσεις.
Στους τοίχους δυο κορνίζες με τους Καραϊσκάκη και Κολοκοτρώνη αρνούνται πεισματικά τα πανηγύρια για τα 200 χρόνια απ αυτούς που τους φόρεσαν δάφνινα πλαστικά στεφάνια.
Προτιμούν τα στεφάνια απ τους ιστούς της αράχνης πάρα τα δήθεν.
Κάγκελα στο γραφείο φυλάνε τ αρχεία
Κι ιδέες λεύτερες να τρέχουν στα σύνορα Κισσάμου και Σελίνου
Να ψάχνουν νου να τρυπώσουν
Καρδιές να φωλιάσουν.
Αυτά τα μονοθέσια σκολειά κράτησαν ζωντανή την ύπαιθρο του τότε
Και κάποιοι νέοι δάσκαλοι παιδιά ακόμη μεγάλωσαν μαζί με τους μαθητές τους.
Έμαθαν πως να μαθαίνουν, ήπιαν ρακές μ’ αυτούς που λέγανε “χωριάτες” , κι είδανε από κοντά τα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες να φιλοξενούν τα όνειρα….
Αυτά της άλφα βήτα του να μη μείνει κανείς αγράμματος να ξέρει να διαβάζει εφημερίδα και… μάτια.
Με φέρε ένα καθήκον εδώ σήμερα.
Να πω καλή συνέχεια στα όνειρα που κάναμε, παιδιά.
Να δω την Αναστασία το μαθητριάκι που έγινε μάνα, νοσηλεύτρια, πολίτης.
Τη μια απ τρεις μαθητές που ήταν όλο κι όλο το σχολείο.
Ν ανοίξουμε το κουτί με τις αναμνήσεις
Να φέρουμε πίσω την παιδικότητα του τοπίου
Κι ύστερα συναποφασίσαμε να ξανά ξαναρχόμαστε
Και να ευχόμαστε…
Καλό ξεκίνημα παιδιά σε όλους.
Ιδιαίτερα σε σας του πρώιμου νηπιαγωγείου για το πρώτο – πρώτο πέταγμα σας απ την αγκαλιά της μανούλας σας.
Και σε σας συνάδερφοι καλή δύναμη και πολλή αγάπη για να χετε να δίνετε…
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος Δάσκαλος…
