Της Μαρίας Μελεσσανάκη*
Τα χωριά μας υπάρχουν ακόμα εξαιτίας των ηλικιωμένων.
Οι οποίοι όμως επειδή θεωρούνται δεδομένοι δεν υποστηρίζονται καθόλου από την πολιτεία.
Πιθανόν δεν έχουν αυτοκίνητο, αλλά ακόμη κι αν έχουν το δίπλωμα έχει λήξει λόγω ηλικίας.
Οι άνθρωποι όμως είναι γεμάτοι όρεξη για ζωή!
Και αρκετές υποχρεώσεις.
Κάθε πρωί οι δρόμοι είναι γεμάτοι από παππούδες αλλά και γιαγιάδες που κάνουν ωτοστόπ για να μεταφερθούν από το ένα χωριό στο άλλο.
Αφού αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να πάνε από το χωριό τους στο κεφαλοχώρι της περιοχής, για να επισκεφτούν το γιατρό, να κάνουν τα ψώνια τους στο παζάρι, στην τράπεζα για να πάρουν την σύνταξη.
Δηλαδή δεν αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι ένα mini bus να περνάει μια συγκεκριμένη ώρα από κάθε χωριό και να τους εξυπηρετεί;
Νομίζω πως είναι κάτι αυτονόητο που ίσως κανείς δεν το έχει σκεφτεί.
Και μη μου πείτε για κόστος…
Εδώ άλλα κι άλλα…
Είμαι σίγουρη πως μπορεί να βρεθεί σχετικό κονδύλι από τις αρμόδιες υπηρεσίες για να καλύψει το έξοδο!
Τώρα με τα ηλεκτρικάοχήματα, ούτε καύσιμα δεν χρειάζονται…
Αρκεί κάποιος να ασχοληθεί!
Σεβασμός στους ηλικιωμένους
* Η Μαρία Μελεσσανάκη είναι Δασκάλα, από το Μεσοχωριό της Μεσαράς και Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Πύργου
