Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Σχεδόν ολόκληρο φεγγάρι απόψε στην αρχαία Γόρτυνα πάνω από μια, όχι σχεδόν καταπληκτική παράσταση.
Πάνω από μια καταπληκτική παράσταση…
“Ανθρωπόμορφα τέρατα” σε σκηνοθεσία Κωσταντίνου Τσακιρέλη και Ριας Μεντηλίδου.
Αναρωτιέμαι αν οι δημιουργοί αυτής της παράστασης εξακολουθούν να έχουν μέσα τους ολοζώντανο ένα παιδί ή αν συναναστρέφονται με παιδιά…
Όμως η μάτια η παιδική, η ατόφια, η καθάρια υπάρχει σε κάθε της πλευρά, εδώ ανάμεσα στα δύο φωτισμένα κυπαρίσσια και την υπερυψωμένη εξέδρα.
Είναι κακά τα τέρατα;
Έχουν σιντί για μάτια και παντόφλες για γλώσσα;
Έχουν 10 κεφάλια και 350 δόντια;
Ζουν κάτω από το κρεβάτι μας;
Ή μήπως τελικά είναι άνθρωποι τα τέρατα;
Άνθρωποι που έγιναν τέρατα γιατί έτρεξαν πιο πολύ, γιατί φοβήθηκαν την μοναξιά ,γιατί ξεχώρισαν από τους άλλους και έκρυψαν το φως τους στη σκοτεινιά.
Ο Μινώταυρος ήταν ένα ασυνήθιστο φαινόμενο ή κάποιος που αναζήτησε συντροφιά στο παιχνίδι του;
Η Μέδουσα ήταν ένα παράξενο πλάσμα ή μια πληγωμένη γυναίκα;
Μήπως οι μύθοι και η ιστορία μαθαίνονται στα παιδιά μόνο από μια οπτική ενώ υπάρχει κι άλλη, κι άλλες;
“Ακουμπάει μέσα μου αυτή η μουσική” ψιθυρίζει η όμορφη φίλη μου που κάθεται δίπλα ..και τα κυπαρίσσια τα Γορτύνια ακουμπάει και το σχεδόν ολόκληρο φεγγάρι…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
