Ένα υπέροχο φεγγάρι έλουζε όλη τη νύχτα τον κάμπο της Μεσαράς… Και είχε κάνει τη νύχτα μέρα…
Και έδινε άλλη χάρη, άλλη ομορφιά στην πλάση!
Ένα ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι που σαν τέλειωσε τη γύρα του στο κόσμο πάει πρωί – πρωί να βασιλέψει.
Να αφήσει τα σκήπτρα της μέρας στο βασιλιά ήλιο.
Και που αλλού βρήκε να πάει να ξαποστάσει;
Μα στον κόλπο της Μεσαράς.
Και βέβαια δεν μπορούσε να βγει στο σεργιάνι ατραγούδιστο:
Φεγγάρι Αυγουστιάτικο, που λάμπεις στο σκοτάδι …
γιάντα ‘σαι μελαγχολικό, κοντό δεν έχεις λάδι;
Χαμήλωσε τα μάτια σου ολόγιομο φεγγάρι,
Αύγουστο μήνα και λαμπρό, ποιος σου δώσε τη χάρη;
Φεγγάρι φέξε μια ψυχή, να ψάξω στο σκοτάδι…
Αύγουστο μήνα έβρηκε, να κατεβεί στον Άδη…
Φεγγάρι μου και μάτωσες, μην είσαι πληγωμένο;
μήπως αγάπησες και σύ και βγήκες προδομένο;
Φεγγάρι κόκκινο φωθιά είναι το πρόσωπό σου,
και ποιο να βγει εκεί ψηλά, να ‘κούσει τον καημό σου
Φωτογραφίες: Ελλένη Μπικάκη, την οποία και ευχαριστούμε…
