Γράφει ο Χρήστος Λενιδάκης
Άμα δεν πας με είκοσι δυό γυναίκες πριν το γάμο,
άρρωστος είσαι φίλε μου και ήντα να σου κάμω…
Θα πρέπει να ‘χεις διαρκώς προγαμιαίες σχέσεις,
να μη σε πούνε άρρωστο, φίλε μου και πονέσεις.
Την παρθενία από μικρός θα πρέπει να τηνε χάσεις,
τη μόδα τη σημερινή, δεν πρέπει να χαλάσεις!
Να κάμεις κάνα δυο παιδιά και να τα΄ αναγνωρίσεις,
με σύμφωνο συμβίωσης κι ύστερα να χωρίσεις!
Και όλα τα ανώμαλα, κάνετα, δεν πειράζει
κι άμα το μάθει και κανείς, μπράβο θα σου φωνάζει!
Χασίς, τσιγάρο και πιοτό, χαρτιά, γυναίκες, ζάρι,
άμα τα κάνεις όλα αυτά, γίνεσαι παλικάρι.
Να κάμεις δέκα τατουάζ, να βάλεις σκουλαρίκια,
ετούτανα τα πρότυπα φαντάζουνε αντρίκια.
Άσκοπες παίζε μπαλοθιές, βρίζε και βρομολόγα,
κι έτσι θα κρατείς ψηλά, τσι αντρειάς τη φλόγα.
Μην πας να ξομολογηθείς και μη μετανοήσεις,
τη μόδα τη σημερινή, ποτέ σου μην αφήσεις.
Γιατί ΄κλουθά η ρετσινιά του καθυστερημένου,
κι ας έχεις μέσα στην καρδιά, τη λαύρα του καημένου.
Η ηδονή και τ΄ άγνωστο, μας οδηγούν στον πόνο,
κι ο ψυχικός ωριμασμός έρχεται με το χρόνο.
Όταν οι πίκρες της ζωής, μα σε φρονηματίσουν,
σαν τροχονόμοι τσι ψυχής, στο φως μας οδηγήσουν…
…Τότε ξυπνά η συνείδηση, μες στης καρδιάς τα βάθη
και κλαίει για παλιό καιρό, π΄ ανούσιος εχάθη..
Μα είναι δάκρυα καλά, που το δεντρί ποτίζουν,
τσι ψυχικής μας λεβεντιάς και το μεσουρανίζουν.
Εκεί που είναι ο Χριστός και όλοι οι αναστημένοι,
στης μετανοίας το δεντρό, οι μπογαδοπλησμένοι…
