του Αντώνη Κουκλινού
Βουβός θυμός μέσα μου…
Αποκαΐδια και οι αισθήσεις.
Νιώθω πετσοκομμένη τη λογική μου, να μη μπορεί να συλλάβει αυτό που συμβαίνει τόσες μέρες..!!!!
Με τρακτέρ, λάστιχα και ψεκαστικά, άνθρωποι αλαφιασμένοι μέσα στη κόλαση της φωθιάς, να τρέχουν να γλυτώσουν τις περιουσίες τους…!
Ξεσπιτώνονται άρον, άρον, γυναίκες και παιδιά, τρέχοντας να γλυτώσουν από τις φλόγες, φορτώνοντάς τους σε καράβια…..
Στα χωριά εθελοντές τρέχουν με κλαδιά στα χέρια, αψηφώντας το κίνδυνο να προσφέρουν όσο μπορούν να μη καούνε σπίθια.
Δεν αντέχω την ηλιθιότητα, του χαρτογιακά ‘’επιστήμονα’’ που βγαίνει στα κανάλια, βλέποντας τις εικόνες αυτές, να συστήσει προσοχή να κρατάνε αποστάσεις να μη κολλήσουν τον ιο ο ένας στον άλλο, την ώρα που καίγεται η Ελλάδα…!!!!!
Τι να το κάνεις το ‘’καλά είμαι’’ όταν προσπαθούν με κάθε τρόπο να σου πούνε πως έχουν δίκιο….
Πως όλα έγιναν σωστά…!!!
Το τι έκανες κύριε λίγη σημασία έχει….
Το τι δεν έκανες να το αποτρέψεις μας νοιάζει.
Το να συγκινηθείς, η και να παραιτηθείς, δεν μειώνει τις ευθύνες σου και δεν σε απαλλάσσει από αυτές.
Η βρύση του μέλλοντος για αυτούς τους ανθρώπους στέρεψε πλέον.
Πώς να σταθείς ανάμεσα σε αποκαϊδια… που μόλις ανοίξεις τα μάθια σου το μαύρο σε ψυχοπλακώνει.
Πώς να ανοίξεις παράθυρο να αντικρίζεις τη νεκρή φύση, που δεν απόμεινε ούτε ο τοίχος.
Δε κάηκε μόνο το παρόν…
Κάηκε ολάκερη η ζωή μα και η ψυχή, μαζί με το αύριο.
Αλήθεια… πόση φωθιά θα μας καίει ακόμα…
Έκαψε τα πάντα… ακόμα και συνειδήσεις…
Έκαψε τα μυαλά μας και δεν αντιδρούμε…
Έκαψε την ελπίδα ενός λαού, να μη ξανασηκώσει κεφάλι.
Για πρώτη φορά μέσα μου, κάνω απεργία σε ότι δήποτε δίνει ευχαρίστηση…
Τα συναισθήματά μου καίγονται μαζί σας..!
