Του Γιώργου Μαμάκη*
Από μακριά μοιάζει με έναν παραδεισένιο τόπο, μία τούφα πεύκα και αμέτρητες φραγκοσυκιές πάνω σε πέτρες και βράχια.
Μια καστροπολιτεία με πουλιά, σαύρες και εποχικούς επισκέπτες.
Τόπος σημαδεμένος, μικρός, φρουριακά οριοθετημένος, εν πολλοίς πέτρινος, που μέσα στη σιγή της πολιτείας του διασώζει ψήγματα πολιτισμών, αποκρυπτογραφεί στους προσκυνητές του τις θυσίες, τους πόνους, τις αγωνίες και τις ελπίδες των απ’ αιώνων κατοίκων του.
Σκοτεινή γοητεία, φωτεινότητα και αποστροφή σε έναν ελκυστικό εναγκαλισμό!
Εδώ το πάσχον και χειμαζόμενο σώμα του λεπρού, η κοινωνική απόρριψη και η ιατρική αμφισημία ταύτισαν στο κοινωνικό συνειδητό και το συλλογικό ασυνείδητο τη βιβλική ασθένεια με ένα μονοσήμαντα αρνητικό πρόσημο, με μια προφανή απαξιούσα κοινωνική ταξινόμηση, με μια πρόδηλη «μη ανθρώπινη» ιδιότητα.
Η Σπιναλόγκα ένας τόπος- σύμβολο, μια επικράτεια μαρτυρίου υποχρεώνει σήμερα σε αναστοχασμό και πρακτική δράση.
Οι συγκρίσεις με το σήμερα είναι αναπόφευκτες: η αρρώστια, η απομόνωση, ο θάνατος, η θεραπεία, η ελπίδα.
Ένας κύκλος που μοιάζει να επαναλαμβάνεται σχεδόν ειρωνικά.
Ξαφνικά, βρεθήκαμε σήμερα όλοι σε μια κατάσταση όχι πολύ διαφορετική από εκείνη των ανθρώπων στη Σπιναλόγκα του ‘30 και του ‘40.
Αντιμετωπίσαμε όλοι τον κίνδυνο μιας αθεράπευτης αρρώστιας και η μόνη οδηγία ήταν να κρατήσουμε απόσταση από τους άλλους.
Εκείνοι που έχουν την αρρώστια πρέπει να απομονωθούν.
Οι αγαπημένοι μας πεθαίνουν χωρίς εμείς να είμαστε κοντά τους. Οι ομοιότητες με τη λέπρα είναι προφανείς.
Ζούσαμε όλοι σε μια παρόμοια κατάσταση και όταν ήρθε το εμβόλιο, ήρθε, κατά κάποιο τρόπο, και μια λύση στο πρόβλημα, όπως συνέβη και με τους λεπρούς ασθενείς, όταν ανακαλύφθηκε κάτω από παρόμοιες συνθήκες η θεραπεία το 1957.
Δύο ασθένειες που σκότωναν και απομόνωναν χιλιάδες ανθρώπους έχουν εξαφανιστεί ή μπορούν να αντιμετωπιστούν με ή χωρίς καθόλου θεραπεία στο σπίτι, ούτε καν σε Νοσοκομείο.
Καθημερινά και μία νέα ιατρική ανακάλυψη βελτιώνει την ποιότητα υγείας.
Υπάρχει Έλληνας προηγούμενης γενιάς που να άκουγε τη λέξη πνευμονία και να μην τον έπιανε τρόμος; Πόσες οικογένειες έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα τις περασμένες δεκαετίες επειδή δεν διέθεταν αυτά που διαθέτουμε εμείς σήμερα;
Έχετε ακούσει κάποιον να αρρώστησε τα τελευταία χρόνια από ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά;
Έχετε συναντήσει άνθρωπο που παθαίνει σήμερα ελονοσία, τύφο, χολέρα, δυσεντερία, λέπρα;
Αυτός είναι και ο θρίαμβος των εμβολίων:
Η μετατροπή ενός συστημικού καταστροφικού κινδύνου δημόσιας υγείας σε ένα περισσότερο ελεγχόμενο πρόβλημα. Φέτος, εν μέσω της μεγαλύτερης πανδημικής κρίσης της εποχής μας βιώνουμε real time ένα ακόμη ιστορικό θρίαμβο του εμβολιασμού!
Εν τέλει σχεδόν όλοι θα το συνειδητοποιήσουμε αυτό και θα τρέξουμε κάποια στιγμή (ακόμη και οι πλέον επιφυλακτικοί) να εμβολιαστούμε.
Η πραγματικότητα δεν θα κρύβεται και κανένας τσαρλατάνος επιστήμονας ή πολιτικός δεν θα μπορεί να πουλάει πλέον τρόμο- θεωρίες για τα εμβόλια.
Απλά για κάποιους η καθυστέρηση αυτή θα αποβεί μοιραία.
* Ο Γιώργος Μαμάκης είναι Δάσκαλος και πρώην Σχολικός Σύμβουλος Λασιθίου
