Με σκυμμένο κεφάλι, δίχως λόγια πολλά κολυμπάμε σε στάχτες κι όχι πια στα νερά!
Περιμένουμε δάση, με πουλιά ζωντανά κι όμως χάνουμε χρόνο με τα χέρια αδειανά Ιστιαία, Αθήνα κι άλλα μέρη πολλά προσπαθούνε τις φλόγες να διώξουν μακριά.
Τα καμένα τα σπίτια, τα παιδιά τα μικρά οι παππούδες, γιαγιάδες κ’ οι γονείς… Σιωπηλά!
Δυνατά οι σειρήνες…
Ο μόνος ήχος που ακούς…
Αντηχούν στην Ελλάδα και στη μαύρη τη γη.
Δυστυχώς ζούμε χρόνια που κανείς δε μπορεί να μιλήσει, να κλάψει και να βγει νικητής..
Μα εδώ στις επάλξεις θα βρεθούμε ξανά, σε χορτάρι, σε δάση, στης ζωής τα φτερά. Διαβάτης Αναμνήσεων – (Δημήτρης Σταυρουλάκης)
