Οι γονείς μου έφυγαν νωρίς από τη ζωή και δεν τους ευχαριστήθηκα.
Σκοτώθηκαν στο βομβαρδισμό της Κέρκυρας.
Υπήρχε δυστυχία.
Φτώχεια.
Έπρεπε να ζήσουν τ’ αδέρφια μου κι εγώ.
Μου άρεσε το τραγούδι.
Αποφάσισα να τραγουδήσω σε μικρά κεντράκια του νησιού.
Ήρθα στην Αθήνα.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν με τον Μίμη Τραιφόρο.
Μέχρι το 1954 μόνο τραγουδούσα.
Κάποια στιγμή, στο θέατρο της Σοφίας Βέμπο, μου έδωσαν να κάνω ένα νουμεράκι
παράλληλα με τα τραγούδια που έλεγα.
Δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός.
Πίστευαν ότι είμαι καλή.
Εγώ δεν το πίστευα.
”Ρε συ Μίμη, φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρω”, εκμυστηρεύτηκα στον Τραιφόρο.
Ο κόσμος χειροκροτούσε να βγω, εγώ δεν έβγαινα, μέχρι που με έσπρωξε στη σκηνή ο Μίμης.
Έτσι βγήκα και καθιερώθηκα πλέον ως ηθοποιός.
Δύο χρόνια μετά, ήρθε η πρώτη πρόταση για τον κινηματογράφο.
Με φώναξαν να κάνω μια Κερκυραία, η οποία εγκαταλείπει το νησί της και πάει στην Αθήνα.
”Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες” ο τίτλος της ταινίας.
Είχε επιτυχία.
Κόψαμε 100.000 εισιτήρια.
Η μια ταινία διαδεχόταν την άλλη.
Ήθελα ο κόσμος να με χειροκροτεί, όμως δε φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια μέρα οι θαυμαστές μου θα σήκωναν στα χέρια τους το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινα στις τουρνέ μου.
Δεν ήμουν η ωραία.
Δεν ήμουν η απρόσιτη.
Ωραία ήταν η Αλίκη.
Ωραία ήταν η Τζένη.
Εγώ ήμουν η Ρένα τους.
Και δεν ήθελα κάτι παραπάνω.
Δεν έπαιξα ποτέ δράμα.
Με έβλεπαν όλοι σαν κωμική ηθοποιό και απορούσα γιατί.
Δε βλέπω τις ταινίες μου.
Ποτέ δε μου άρεσε ο εαυτός μου στο πανί.
Δεν προκάλεσα ίντριγκες και σκάνδαλα.
Με προσκαλούσαν σε πάρτι και δεν πήγαινα.
Τελείωνα τα γυρίσματα και πήγαινα σπίτι μου.
Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι.
Η καριέρα μου με εμπόδισε να κάνω παιδιά.
Ίσως ακούγεται σκληρό αλλά είναι η αλήθεια.
Φοβήθηκα και το γεγονός ότι λόγω της δουλειάς θα τα παραμελούσα.
Ήταν ένα από τα μεγάλα λάθη μου.
Δούλεψα σκληρά στη ζωή μου.
Βασανίστηκα για 50 χρόνια και τι έκανα;
Ένα διαμέρισμα και δούλευα νυχθημερόν.
Δεν έχω τιμηθεί.
Αλλά αφού δε με σκέφτηκαν αυτοί, εγώ θα τους το θυμίσω;
Τους σεβάστηκα όλους τους συναδέλφους μου και γι’ αυτό δε θα πει κανείς κακή κουβέντα όταν φύγω.
Κάποτε έλεγαν πως για εμένα και τον Αλεξανδράκη, θα κλάψει όλη η Ελλάδα σαν θα πεθάνουμε.
Κι εγώ τους απαντούσα:
”Άμα πεθάνουμε, κάντε ό,τι θέλετε…
Ρένα Βλαχοπούλου
Σαν σήμερα, το 2004, έφυγε από τη ζωή.
…………………………………………………………………..
Αποσπάσματα από συνέντευξη
στον Νίκο Νικόλιζα.
