Ο εθελοντής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Ιεράπετρας Γιώργος Μαμαντόπουλος γιος του Γιατρού Ανδρέα Μαμαντόπουλου, Προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Περ. Τμήματος Ιεράπετρας (φωτογραφία) περιγράφει με ανάρτησή του στο Facebook τα όσα έζησε τις τελευταίες δυο ημέρες.
Στη φωτιά στην Πρίνα χθες, και στην περίθαλψη των μεταναστών στην Ιεράπετρα σήμερα.
Γράφει λοιπόν:
Πώς να βρεις τις λέξεις να περιγράψεις τις τελευταίες ώρες… Κάθεσαι αμέριμνος ένα απόγευμα Πέμπτης και ετοιμάζεσαι να τελειώσεις την δουλειά της ημέρας όταν χτυπάει το τηλέφωνο. “Έχουμε φωτιά. Ανεξέλεγκτη. Αέρας 6-8 μποφόρ. Φεύγουμε σε 10.”. Μερικά λεπτά αργότερα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο μέτωπο φωτιάς που έχεις δει ποτέ. Ένα βουνό και οι γύρω περιοχές να καίγονται. Ο σκοπός σου είναι να βοηθήσεις την πυροσβεστική όσο πιο πολύ μπορείς. Πριν το καταλάβεις, έχεις φορτωθεί στον ώμο 20 λίτρα νερό και ανηφορίζεις το βουνό σβήνοντας ό,τι κάρβουνα μπορείς με το ψεκαστηράκι του επινότιου. Αλλά δεν σβήνεις τίποτα. Ο αέρας είναι πολύς και τα 20 λίτρα δεν φτάνουν ούτε για χάπι. Βρίζεις και καταριέσαι τη φωτιά. Κατεβαίνεις, ξαναγεμίζεις από το πυροσβεστικό και ξανά πάνω. Κυριευμένος από ένα χαζό πείσμα σαν να εξαρτάται από εσένα όλη η πλάση. Καταφέρνεις να σβήσεις κάτι παραπάνω αυτή τη φορά. Και ξαφνικά κοιτάς το ρολόι σου και βλέπεις “03:30” και αναρωτιέσαι πότε πέρασε η ώρα. Κουρασμένος και νικημένος παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής με την ομάδα σου για να ξαναδοκιμάσετε αύριο. Και τότε το βλέπεις… Όσο εσύ κυνηγούσες τα καρβουνάκια, στην πέρα μεριά του βουνού η φωτιά έχει θεριέψει. Νιώθεις αβοήθητος κοιτάζοντάς την. Συνεχίζεις να την βλέπεις μέχρι να κοιμηθείς, χαραγμένη πίσω από τα βλέφαρά σου εκείνη τη νύχτα.
2 ώρες μετά, ξυπνάς με νέο σκοπό. 32 πρόσφυγες βγαίνουν από στιγμή σε στιγμή στο λιμάνι. Μπαίνεις στο μπάνιο. Έχεις ξεχάσει το θερμοσίφωνο ανοιχτό από χθες τη νύχτα γιατί έπεσες ξερός με στάχτες ακόμα στα μαλλιά. Η στολή σου είναι μαύρη και σκισμένη. Βάζεις ό,τι άλλο έχεις. Οτιδήποτε που να φέρει τον Ερυθρό Σταυρό για να μπορέσεις να επιχειρήσεις. Πριν το καταλάβεις ξανά, έχεις πέσει με τα μούτρα στο έργο. Πάνω από 25 ζευγάρια πόδια καμένα με εγκαύματα 1ου-2ου βαθμού. Θερμόπληκτα, ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Αντιεγκαυματική αλοιφή, κρύα επιθέματα, αντισηπτικό, θερμόμετρα, και πάμε! Τις επόμενες ώρες θα ακούσεις τη λέξη “ευχαριστώ” σε δύο γλώσσες που δεν ήξερες, και, ξαφνικά, δεν νιώθεις πλέον αβοήθητος. Γιατί όσο εσύ πάλευες με τα καρβουνάκια χθες το βράδυ στα 8 μποφόρ, εκείνοι πάλευαν με τα κύματα… Για πέντε μέρες! Και πριν από αυτό πάλευαν με οποιαδήποτε φρίκη τους ώθησε πάνω στη βάρκα. Τί δικαίωμα έχεις εσύ να νιώθεις αβοήθητος; Ποιός είσαι εσύ να μην σταθείς με ΟΛΗ σου τη δύναμη στα πόδια σου όταν κουβαλάς τον Χασάν για να κάνει κρύο ντους να του πέσει ο πυρετός της θερμοπληξίας; Ποιός είσαι εσύ για να μην του πεις με όλη την αισιοδοξία που έχεις, σαν να είσαι ο μεγάλος του αδερφός, ότι όλα θα πάνε καλά όταν κλαίει καθώς τον θερμομετράς; Πώς να μην φερθείς σαν άνθρωπος μπροστά στον ανθρώπινο πόνο; Το ερώτημα είναι ειλικρινές, καθόλου ρητορικό. Πραγματικά απορώ με οποιονδήποτε θα έκανε κάτι πέρα από αυτό.
Όλα αυτά μέσα σε λίγες ώρες…
