Γράφει ο Πέτρος Μηλιαράκης
Κατακλείδα στο παρόν μου κείμενό μου αφορά φωτογραφία μου με το «σήμα της νίκης». Απέναντί μου – μας χώριζε το ποτάμι – ήταν ο Τούρκος! Είναι οι πρώτες ημέρες της επιστράτευσης του Ιουλίου 1974 και βρίσκομαι στον Έβρο, στην πρώτη γραμμή διάταξης του πυρός. Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να επισημειώσω τα παρακάτω:
Η μονάδα μου (Πεζικό – δεν παρέχονται άλλες πληροφορίες) είχε διαταχθεί σε διασπορά μάχης, μαζί με τα άρματα μεταφοράς προσωπικού. Βρισκόμασταν σε ετοιμότητα πολέμου. Το πρώτο, όμως, που θέλω να αναφέρω είναι ότι κανείς μας δεν φοβήθηκε!..
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΠΙΣΗΜΕΙΩΣΗ
Τούτες τις ημέρες του Ιουλίου, πρέπει όλοι μας να θυμηθούμε την προδοσία της χούντας που έδωσε την «ευκαιρία» στην Τουρκία να καταλάβει το βόρειο τμήμα της Κύπρου και έκτοτε να το κατέχει παρανόμως. Αναφέρομαι σε παράνομη εισβολή και κατοχή εδάφους που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ότι δε οι σύμμαχοι και οι εταίροι ανέχονται ακόμη την ύπαρξη του «Τείχους της Λευκωσίας», του μόνου υφιστάμενου «Τείχους της Ντροπής», αφορά προσβολή για τις Αρχές και Αξίες, που «κατά τα άλλα» θα πρέπει να υπηρετεί ο Δυτικός Κόσμος γενικότερα και μία Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία ειδικότερα!..
Οι μνήμες πρέπει να είναι πάντοτε ενεστώσες και όσοι από εμάς έχουν εμπειρίες γύρω από το ζήτημα αυτής της προδοσίας, οφείλουν να τις καταθέσουν. Τούτο πράττω με την ευκαιρία αυτή.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Χωρίς να επεκτείνω το κείμενό μου, θέλω να αναφερθώ στην ιστορία της μονάδας μου, στην οποία υπηρέτησα στο μεγαλύτερο χρόνο από τους 30 μήνες της στρατιωτικής μου θητείας.
Η μονάδα μου βρισκόταν στην Κυρήνεια (βόρειο στρατηγικό σημείο της Κύπρου), αποτελώντας μέρος μίας ολόκληρης Μεραρχίας.
Ωστόσο, η χούντα του Παπαδόπουλου μετέφερε τη Μεραρχία από την Κυρήνεια στην Ελλάδα. Έτσι εγκαταστάθηκε και η μονάδα που υπηρετούσα. Δεν απαιτείται η ακριβής αναφορά του τόπου μετεγκατάστασης, ούτε η διασπορά της Μεραρχίας στον ελλαδικό χώρο. Αρκεί να επισημειώσω ότι το «κριτήριο» ήταν: «πού» κατοικούσαν πιο πολλοί αριστεροί με βάση τα αποτελέσματα εκλογών πριν τη δικτατορία.
Ανεξάρτητα, όμως, από τα προαναφερόμενα ως προς την απόσυρση της Μεραρχίας και τη διασπορά της στον ελλαδικό χώρο, μπορώ να ισχυριστώ ότι και μόνο η μονάδα μου εάν παρέμενε στην Κυρήνεια, με πλήρη εξάρτηση και πλήρη σύνθεση, δεν θα μπορούσε ποτέ ο Τούρκος να προβεί στη «συγκεκριμένη επιχείρηση»!
ΤΟΎΤΩΝ ΔΟΘΈΝΤΩΝ
Η χούντα του Παπαδόπουλου που τη διαδέχθηκε η χούντα του Ιωαννίδη, ως ενιαία χούντα πραξικοπηματιών, έδωσε στην Τουρκία τη «δικαιολογία» για να παρέμβει, αλλά και να βρει ανοχύρωτο το νησί της Κύπρου, με συνέπεια ο Τούρκος να μην κάνει «απόβαση», αλλά… «αποβίβαση»!
Στην παρούσα συγκυρία δεν είναι τυχαίο ότι οι αξιωματούχοι της Άγκυρας εστιάζουν και πάλι την πολιτική τους στην «οχύρωση» των Ελληνικών νησιών, «αξιοποιώντας» την εμπειρία τους των επιχειρήσεων-αποβιβάσεων Ιουλίου-Αυγούστου 1974. Θέλουν ανοχύρωτα τα νησιά μας! Έτσι θέλουν να πολεμούν οι Τούρκοι…
ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν συνορεύει ούτε με την Ελβετία, ούτε με την Δανία, ούτε με την Σουηδία, ούτε με την Φινλανδία. Συνειδητοποιώντας δε ότι εχθρός της Ελλάδας είναι ο Τούρκος, επιβάλλεται:
1) αφενός να αναδεικνύεται ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας, με διαρκή επισήμανση της γεωπολιτικής μας θέσης για την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, αλλά και τη λοιπή Ευρώπη και
2) αφετέρου να εκσυγχρονίζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, με αντικειμενικό σκοπό τη δυνατότερη δυνατή αποτρεπτική ισχύ. Και εστιάζω «μόνο στην αποτρεπτική ισχύ», διότι δεν απαιτείται υπέρβαση του μέτρου ως προς τους εξοπλισμούς σε μία χώρα που δεν απειλεί. Ωστόσο, πρέπει και να μην απειλείται! Και αυτό είναι το καθήκον μας!
Άποψή μου είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί η χώρα της σταθερότητας στην περιοχή. Τούτο αποτελεί υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας διαχρονικά. Η πολιτική μας ηγεσία οφείλει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών αναβαθμίζοντας το γεωπολιτικό ρόλο της χώρας μας, ως εγγυήτριας δύναμης της ειρήνης, της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ευημερίας στην περιοχή.
Ως εκ τούτου, είναι αναγκαία η ύπαρξη Θεσμοθετημένου Οργάνου Εθνικής Ασφάλειας (Θ.Ο.Ε.Α.) υπερκομματικής συγκρότησης και ειδικής επιστημονικής σύνθεσης, για τη χάραξη πάγιας πολιτικής στα εθνικά μας θέματα, προκειμένου να μην «ευτελίζονται» σε ένα στείρο, αλλά και επικίνδυνο κατά τα λοιπά πολιτικό-κομματικό αντίλογο, ύψιστα συμφέροντα της πατρίδας μας.
