Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Μια φορά και έναν καιρό σε ένα νηπιαγωγείο μιας μεγάλης πόλης,
ένα πολύ μεγάλο νηπιαγωγείο με τεράστιες αίθουσες, γραφείο, καινούρια παιχνίδια και συρταριέρες. Ξεχωριστή τραπεζαρία και αίθουσα χαλάρωσης με ξύλινα κρεβατάκια,με 5 υπολογιστές και 5 κλιματιστικά.
Ένα νηπιαγωγείο με τεράστια παράθυρα και μια αυλή γεμάτη πλαστικά παιχνίδια, κούνιες τραμπάλες, ζωολογικούς κήπους, μποστάνια,και παρτέρια.
Σε αυτό το νηπιαγωγείο λοιπόν είχαν γραφτεί τα πιο ήσυχα παιδιά του κόσμου.
Κάθε μεσημέρι αυτά τα παιδιά μαγείρευαν μονά τους το φαγητό τους.
Άλλα έφτιαχναν γεμιστά και ντολμαδάκια, άλλα ψαρόσουπα και παστίτσιο.
Κάθε Παρασκευή έφτιαχναν και ένα υπέροχο ζουμερό γαλακτομπούρεκο!
Το μεσημέρι έστρωναν ένα τεράστιο τραπέζι στην τεράστια τραπεζαρία τους με ένα τραπεζομάντιλο με κόκκινα κεράσια και καθόταν για φαγητό.
Κάθε μεσημέρι έτρωγαν όλο το φαγητό που είχαν ετοιμάσει τάιζαν και την κυρία τους που δεν της άρεσε η ψαρόσουπα, έπλυναν τα πιάτα και τα ποτήρια τους και μετά ξάπλωναν στα ξύλινα κρεβατάκια τους.
Διάβαζαν παραμύθια στην κυρία τους που δεν ήθελε να ξεκουραστεί μέχρι να την πάρει ο ύπνος.
Για μισή ώρα έβλεπαν όλοι μαζί τα πιο χρυσοσκονισμένα όνειρα .
Μετά ξυπνούσαν, έστρωσαν τα κρεβατάκια τους σκούπιζαν και σφουγγάριζαν το νηπιαγωγείο τους, πότιζαν τα λουλούδια και τα κηπευτικά τους ,τάιζαν και χάιδευαν τις χελώνες, τα κουνελάκια και τα παπαγαλάκια του ζωολογικού τους κήπου .
Έφευγαν από το σχολείο, έπαιρναν τον μπαμπά και τη μαμά από τη δουλειά τους και πήγαιναν σπίτι!
Στο τέλος της χρονιάς την τελευταία μέρα του ολοήμερου η κυρία τους επειδή ήταν πολύτιμα παιδιά σαν το χρυσάφι και έτρωγαν όλο το φαγητό, τους έκανε δώρα πολλές αγκαλιές και ένα βραβείο με ένα χρυσό κουτάλι για το καθένα τους!
Και από όλα όσο έγραψα μόνο τα χρυσά παιδιά και τα χρυσά κουτάλια είναι αλήθεια…αααα και οι ασορτί με τα παιδιά αγκαλιές!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
