Δεν χρειάζεται άλλη αναζήτηση του MVP.
Όχι του αγώνα.
Του κάθε αγώνα.
Όχι της διοργάνωσης.
Της κάθε διοργάνωσης.
Της ζωής της ίδιας.
Τους πιο πολύτιμους αυτής της ζήσης δεν τους κάνουν τα γκολ, οι ασίστ, οτιδήποτε τέλος πάντων καταγράφει σημαντικά για ένα παιχνίδι, αλλά ανούσια για μια ζωή, η στατιστική.
Τις κάνουν οι πράξεις.
Που χαρίζουν ζωή.
Που τη διαφυλάσσουν.
Που την προασπίζουν.
Που τη σώζουν.
Όπως έσωσε του Κρίστιαν Έρικσεν – μεταξύ όλων των υπολοίπων που συνέβαλαν – ο Σίμον Κιάερ.
Ο αρχηγός της εθνικής Δανίας ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Ουσιαστικά ήταν ο πρώτος που έφτασε κοντά στον συμπαίκτη του.
Ήταν αυτός που δεν επέτρεψε να γυρίσει η γλώσσα του Κρίστιαν Έρικσεν, ήταν αυτός που τον γύρισε σε θέση ανάτασης και ήταν αυτός που πριν έρθουν οι διασώστες και οι γιατροί, ξεκίνησε να κάνει μαλάξεις και την προσπάθεια ανάνηψης του Έρικσεν.
Ο Κιάερ με την ενέργειά του, με την αμεσότητα και με την ψυχραιμία του, τον κράτησε ζωντανό.
Και μετά παρέδωσε τη σκυτάλη στους γιατρούς.
Σηκώθηκε και σχημάτισε με τους συμπαίκτες του έναν κλοιό.
Μια ασπίδα πάνω από τον δικό τους άνθρωπο.
Να φροντίσουν τη μάχη του να τη δώσει με αυτούς στο προσκέφαλό του αποτρέποντας το οτιδήποτε σε ”κίτρινα” μάτια, κάμερες και φακούς.
Για να φροντίσουν, με αυτόν τον συμβολικό τρόπο, δίπλα του μένοντας, να τον κρατήσουν μαζί τους.
Μα κι αν φύγει, να το κάνει με αξιοπρέπεια και με ανάσες οικείες πάνω του.
Μια στιγμή μόνο έφυγε από τον κύκλο.
Δεν τον έσπασε.
Απλώς έφυγε.
Το έκανε όταν είδε τη σύντροφο του Έρικσεν, αλαφιασμένη να μπαίνει στο γήπεδο, συνοδεία ενός επιτετραμμένου της δανέζικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.
Πάλι έτρεξε.
Όχι σπριντάροντας αυτή τη φορά.
Όχι χειρονομώντας.
Τίποτα που να επιτείνει την αγωνία της Σαμπρίνα.
Τίποτα που να δηλώνει πανικό.
Δεν την άφησε να μπει στον αγωνιστικό χώρο.
Δεν την άφησε
να πλησιάσει περισσότερο.
Εκεί, στο ίδιο επίπεδο με τον σωριασμένο Έρικσεν, μα μακριά.
Χωρίς να βλέπει.
Και να ήθελε δεν θα την άφηνε.
Ο Κιάερ την αγκάλιασε, της εξήγησε όλα όσα είχαν γίνει.
Καλύτερος άλλωστε για να το κάνει δε γινόταν να υπάρχει εκείνη την ώρα.
Τα είχε δει, τα είχε ζήσει όλα.
Αυτός που κράτησε στη ζωή το σύντροφό της, αυτός τώρα αναλάμβανε να κρατήσει και τα λογικά της, μέχρι οι γιατροί να τελείωναν αυτό που είχαν ξεκινήσει.
Και όταν η Σαμπρίνα έφυγε από το γήπεδο, ο αρχηγός επέστρεψε στον κύκλο.
Πάντα στραμμένος στον συμπαίκτη του.
Αργότερα, τόσο σαν σε αιωνιότητα, όλοι που αποτέλεσαν τον κύκλο, συνοδεία, λες και ήταν πομπή, φρόντισαν να ξεπροβοδίσουν τον Έρικσεν από το γήπεδο.
Ζωντανό.
Τους έβλεπε.
Τους αναγνώριζε.
Δικοί του άνθρωποι.
Οι ανάσες τους, ανάσες του.
Γιατί όπου κι αν είχε πάει, έστω και για λίγο, τον έφεραν πίσω.
Δεν τον άφησαν να μείνει εκεί.
Τον έφερε πίσω.
Δεν τον άφησε να μείνει εκεί.
Ο Κιάερ ήταν ο πρώτος που μίλησε με τον Έρικσεν όταν στα αποδυτήρια πια, όλοι οι διεθνείς Δανοί επικοινώνησαν μέσω βιντεοκλίσης με τον συμπαίκτη τους στο νοσοκομείο, για να βεβαιωθούν πως ήταν καλά.
Και μόνο τότε συμφώνησαν να βγουν να συνεχίσουν το παιχνίδι.
Με τον αρχηγό εννοείται να δίνει το πρόσταγμα.
Και αυτό το πρόσταγμα.
Ποιο αποτέλεσμα;
Ποιο παιχνίδι;
Ποιο Euro;
Σε δαύτα, ας βγει όποιος θέλει MVP.
Ας αναδειχτεί όποιος να ‘ναι.
Λογιστική καταγραφή είναι απλώς.
Ο πολύτιμος της ημέρας, της διοργάνωσης, της ιστορίας, του οτιδήποτε και του οποτεδήποτε, είναι ο Σίμον Κιάερ.
Γιατί αυτός είναι από χτες ο πολυτιμότερος της ζωής, κυριολεκτικά σώζοντάς την,ενός άλλου ανθρώπου.
Αντώνης Οικονομίδης
”Σίμον Κιάερ, ο MVP
της ζωής του Κρίστιαν Έρικσεν”
…………………………………………………………
Πηγή: sport24. gr
Φωτογραφίες in. gr
