Η Γερόντισσα Γαλακτία υπήρξε μάνα μου! Ήταν μία αμόλυντη από τις ηδονές της γης αλλά και πολύτεκνη μάνα. Προσωπικά με αγάπησε πολύ! Νοσταλγώ την αγκαλιά της, την γλυκύτητα, την ηρεμία, την μητρική αγάπη. Πολλά έχω να διηγηθώ αλλά θα επικεντρωθώ σε τρία:
- Το καλοκαίρι του 2016 καθόμασταν έξω στο δρόμο. Στη δροσερή σκιά. Έτσι έκανε τότε γιατί ήθελε, όπως έλεγε, να αποχαιρετίσει το χωριό της. Όντως μετά από λίγους μήνες έπεσε οριστικά στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή, γύρισε και μου είπε: «βλέπω και κάθεσαι ψηλά και έχεις σκάλες, (όντως τρίτος όροφος είναι το σπίτι μου), θα έρθω όμως να σε επισκεφθώ…». Εγώ απόρησα, αλλά το προσπέρασα. Την επόμενη μέρα μόλις ξύπνησα το μεσημέρι, την είδα απέναντί μου! Ήταν ολοζώντανα εμπρός μου! Ξαφνιάστηκα αλλά χάρηκα κιόλας. Όσο άνοιγα τα μάτια μου, τόσο την έβλεπα πιο πολύ. Απομακρυνόταν σιγά σιγά χαμογελαστή. Δεν τόλμησα να την ρωτήσω. Η ίδια είπε κάποια στιγμή: «ήρθα ή δεν ήρθα;».
- Το δεύτερο έχει να κάνει με τη γέννηση του παιδιού μου. Μόλις βγήκαμε από το μαιευτήριο χρειάσθηκε να του δώσουμε ένα σιροπάκι με σύριγγα. Εγώ μπερδεύτηκα και έδωσα δεκαπλάσιο από το κανονικό. Το παιδί κινδύνευε και όταν συνειδητοποιήσαμε τι κάναμε, τρέξαμε στο νοσοκομείο. Παραδόξως παρά τον κίνδυνο, το ξεπέρασε το παιδί. Οι γιατροί έτριβαν τα μάτια τους. Ένα ράκος εγώ προσωπικά, κατέβηκα το επόμενο πρωί στη γερόντισσα. Δεν της είπα τίποτα γιατί ήταν κατάκοιτη πλέον, δεν άκουε και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα ο εγκέφαλός της. Μόλις με είδε με φώναξε και μου είπε: «πολύ φάρμακο εδώκετε του κοπελιού. Και τό ’πινε κι αυτό γιατί ήτανε γλυκό γλυκό. Εμαζοχτήκανε ετότεσάς πολλά τέρατα στο σπίτι σου. Αλλά ήρθανε και όλοι ετούτοινε (έδειξε τις εικόνες των Αγίων). Και είπανε στα τέρατα: <δεν θα τοσεκάμετε ζημιά. Δεν έχετε δικαίωμα επάνω ντος. Είναι καθαροί…>. Ετρέξετε στο Ηράκλειο και σας εκλουθούσαμε (σας ακολουθούσαμε). Εζοριστήκετε αλλά όλα καλά… Το απόγευμα θα είστε με το κοπέλι εδώ…». Όταν την άκουσα ξέσπασα σε δάκρυα. Κατάλαβα ότι εκείνη είδε τον κίνδυνο και φρόντισε να ξεπεραστεί. Απόρησα μόνο πώς θα είμαστε το απόγευμα εκεί, αφού το μωρό ήταν υπό αυστηρή ιατρική επιτήρηση. Όταν γύρισα στο νοσοκομείο άκουσα τους γιατρούς να μου λένε: «Πάρτε το παιδί και φύγετε. Δεν έχει τίποτα». Έτσι πήγαμε όλοι μαζί και ευχαριστήσαμε την γιαγιούλα μας και σαραντίσαμε το μικρό στην Αγία Ειρήνη που είναι ακριβώς πάνω από το σπίτι της. Ήταν η ημέρα του σαραντισμού.
- Πολλές φορές την άκουα να μου εύχεται και να μου λέει: «σου εύχομαι παιδί μου να βρεις ανοιχτές τις ουράνιες πύλες». Σε άλλους έλεγε: «εύχομαι να βρείτε ανοιχτές τις αγγελικές φρουρές». Δεν καταλάβαινα τι έλεγε και το είχα απορία. Ένα βράδυ με πήρε και με ανέβαζε. Ανέβαινα σε μεγάλα ύψη, περνούσα από μυστηριώδη περάσματα, έβλεπα να είμαι ανάμεσα σε πλανητικά συστήματα, σε τόπους μυστηριώδεις. Φοβήθηκα όταν γύρισα και κοίταξα πίσω. Συνειδητοποίησα το ύψος. Αμέσως βρέθηκα πίσω στο κρεβάτι μου. Κατάλαβα ότι ήταν οι πύλες που έλεγε και είχα απορία. Δεν τόλμησα να ρωτήσω τίποτα. Το καταθέτω μόνο ως εμπειρία.
Είχαμε θησαυρό. Είχαμε μάνα στοργική με καρδιά που χώρεσε κάθε ψυχή ετούτου του πλανήτη. Είχαμε προστασία. Και έχομε τώρα πιο δυνατή. Να έχομε την ευχή της!
Παραθέτω τα στοιχεία μου στο e-mesara.gr και λόγω ευαίσθητων ατομικών δεδομένων δεν τα δημοσιοποιώ.
