Ο Αλκιβιάδης Μαυράκης, ο ακούραστος ερευνητής και συγγραφέας, ο φωτισμένος εκπαιδευτικός, ο σπουδαίος πολιτιστικός παράγοντας πέρασε στην αιωνιότητα.
Η αναχώρησή του, τόσο εσπευσμένα, ίσως να ήταν και μια ανάγκη να συναντήσει το συντομότερο την Αμαλία, την ακριβή του σύντροφο, που ο χαμός της τον είχε επηρεάσει ανεπανόρθωτα.
Ο Αλκιβιάδης Μαυράκης είχε πάντα μια πρωτεύουσα θέση στο πάνθεον συγγραφέων – ερευνητών και μια πένα μαχητική. Ήταν ο απροσκύνητος του πνεύματος που δεν δίσταζε να στηλιτεύσει όποιον απειλούσε με την αδιαφορία του τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Γεννήθηκε το 1935 στα Περιβόλια.
Τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1954 και την Παιδαγωγική Ακαδημία του Ηρακλείου το 1956.
Διορίστηκε δάσκαλος το 1960 και συνταξιοδοτήθηκε το 1992 ύστερα από υπηρεσία 32 χρόνων.
Οι μαθητές του ήταν πάντα προνομιούχοι σε γνώσεις, γιατί ο δάσκαλός τους φρόντιζε να τους μεταδίδει και ενδιαφέροντα μελέτης με πρωτοπόρες εξωσχολικές δραστηριότητες.
Από την αρχή της υπαλληλικής του σταδιοδρομίας παράλληλα με την εκπαιδευτική του δραστηριότητα ασχολήθηκε με τα κοινά της γενέτειράς του και της ευρύτερης περιοχής του Ρεθύμνου.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος πολλών συλλόγων, διαφόρων φορέων τους οποίους αργότερα υπηρέτησε ως πρόεδρος ή γενικός γραμματέας.
Νους ανοικτός με οράματα για την πραγματική ανάπτυξη ενός τόπου, πρωτοστατεί στην ίδρυση του εξωραϊστικού συλλόγου Περιβολίων το 1965 και το 1972 γίνεται ιδρυτικό μέλος του συλλόγου Ιδιοκτητών Τουριστικών δωματίων ο «Ξένιος Ζευς».
Ποιος από τους παλιούς δεν τον θυμάται να κρατάει τη βούρτσα και να ασβεστώνει τους τοίχους στην κεντρική λεωφόρο. Ήθελε πάντα να κερδίζει και ο τόπος του με την πρώτη ματιά τον επισκέπτη. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με απλή θεωρία.
Ο Αλκιβιάδης Μαυράκης δίδασκε με το προσωπικό του παράδειγμα θεωρώντας ότι ο πρόεδρος δεν είναι μόνο για δημόσιες σχέσεις αλλά για να εργάζεται περισσότερο από όλους για την πρόοδο του φορέα του.
Δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει προσφέρει ο Αλκιβιάδης Μαυράκης.
Συνδικαλιστής, απόστολος της αθλητικής ιδέας, ενεργός παράγων αθλητικών ομάδων, πρωτοστάτης στην ανασυγκρότηση του προσκοπισμού στο Ρέθυμνο, άοκνος εργάτης στην ενορία του με τον υπέροχο εκείνο παπα-Σταύρο. Βασικός στο ψαλτήρι, πρώτος και στην κοινωνική δράση της ενορίας.
Από το 1960 μέχρι που η υγεία του τον υποχρέωσε να σταματήσει δημοσιογραφούσε ευκαιριακά στον τοπικό και ημερήσιο τύπο. Αναρίθμητα αυτά τα δημοσιεύματα.
Το 1995 με δική του επιμέλεια και δαπάνη εκδίδει το βιβλίο του «Περιβόλια Ρεθύμνου-Το συναξάρι του τόπου» με 411 σελίδες.
Το 2001 γράφει τα κείμενα, επιμελείται και παρουσιάζει το «Λεύκωμα Ιστορικής και Φωτογραφικής Μνήμης Περιβολίων – Μυσσιρίων» που εκδίδει στην Αθήνα ο Σύλλογος Περβολιανών.
Το Δεκέμβριο του 2005 δημοσιεύει στο περιοδικό «Άγονη Γραμμή» τεύχος 1ο μια εργασία του αφιερωμένη στην οικογένεια των Μπριλλάκηδων. Εκδόθηκε σε ανάτυπο 100 φυλλαδίων.
Το 2006 εκδίδει και πάλι με δική του επιμέλεια και δαπάνη το βιβλίο του «Τα’ απομεινάρια της λαϊκής μας παράδοσης».
Στη συνέχεια δίνει στα Κρητικά Γράμματα δυο ακόμα σημαντικά βιβλία για την ιστορία του ναού του Αγίου Γεωργίου Περιβολίων και την αποκάλυψη των τάφων των 4ων Μαρτύρων.
Αμέτρητες οι διακρίσεις του, καθώς όλοι οι φορείς αναγνώριζαν και τιμούσαν την προσωπικότητα, το ήθος και την άοκνη προσφορά του σε όλους τους τομείς.
Ο Αλκιβιάδης Μαυράκης είχε αρκετές φορές διεκδικήσει ιστορικά ζητήματα του τόπου με την υποστήριξη των «Ρεθεμνιώτικων Νεων». Η χαμένη μπομπάρδα του Αρκαδιού, η δημιουργία μουσείου κέρινων ομοιωμάτων στο Αρκάδι, η ανάγκη προστασίας της μονής, ο τάφος των 4ων Μαρτύρων, η διαφύλαξη της οικίας Παχλά, ήταν από τα προσφιλή του θέματα, πέρα από τα γεγονότα της Μάχης της Κρήτης στα Περιβόλια για τα οποία κάνει εκτενή αναφορά και στα βιβλία του.
Αυτό που αξίζει να τονιστεί είναι ότι ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος ποτέ του δεν «χάιδεψε» αυτιά και πολλές φορές ύψωσε φωνή κυρίως στην υπόθεση οικίας Παχλά κόντρα στις αντιδράσεις εκείνων που ενοχλούσε η διαμαρτυρία του.
Ισάριθμες με τις ικανοποιήσεις για την αναγνώριση της προσφοράς του και οι πικρίες από κοντόφθαλμους παραγοντίσκους. Εκείνος όμως με αξιοθαύμαστο τρόπο τους πετούσε πέρα από τα ενδιαφέροντά του αποφεύγοντας να σπαταλά το χρόνο του με αντιδικίες μαζί τους.
Ήταν κι ένας ευχάριστος άνθρωπος. Άρχοντας σωστός. Με την Αμαλία του είχαν δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια που ομόρφαινε η Στέλλα τους, ένα χαριτωμένο πλάσμα γεμάτο ευαισθησίες.
Το σπίτι του στα Περιβόλια ήταν πάντα ανοικτό τις καλές μέρες. Και τα αποκριάτικα γλέντια σ’ αυτό άφηναν εποχή.
Σε κάθε χαρά και λύπη οικογένειας των Περιβολίων ο Αλκιβιάδης Μαυράκης ήταν πάντα παρών. Σ’ αυτόν οι Περβολιανοί οφείλουν και την ακριβέστατη αποτύπωση κάθε γωνιάς του προαστίου, με αναφορά στις οικογένειες, στις ιδιοκτησίες, στα ήθη και στα έθιμα.
Μια οδός στο όνομά του είναι υποχρέωση του δήμου. Ελάχιστη ανταμοιβή στα όσα πρόσφερε ο άνθρωπος αυτός χωρίς ποτέ να διεκδικήσει τίποτα για τον εαυτό του.
Απλός, ευγενής, καλοσυνάτος, πρόσχαρος, χαρισματικός, περήφανος, αξιοπρεπής, ανεξίκακος, οραματιστής, ιδεολόγος, αγωνιστής, άρχοντας σωστός ήταν ο λόγιος της παράδοσης Αλκιβιάδης Μαυράκης.
Ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει.
Πηγή: rethnea.gr – Εύα Λαδιά
