Συγκλονίζει ο Αρχιμανδρίτης της Μητρόπολης Βέροιας, Παύλος Παπαδόπουλος, ο οποίος έδωσε σκληρή μάχη με τον κοροναϊό για 30 μέρες στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και σήμερα πήρε αισίως εξιτήριο.
Ο αρχιμανδρίτης, νέος σε ηλικία και δραστήριος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχε μιλήσει πολύ συχνά στο παρελθόν για την ανάγκη τήρησης των μέτρων κατά του κοροναϊού στις εκκλησίες και είχε ταχθεί υπέρ του εμβολιασμού.
Στις αρχές Απριλίου, προσβλήθηκε από κορωνοϊό και νόσησε βαριά, παρόλο που δεν είχε το παραμικρό υποκείμενο νόσημα.
Η συγκινητική ανάρτηση του Αρχιμανδρίτη Παύλου
Σε μια συγκινητική του ανάρτηση πριν λίγες μέρες, με τίτλο «Ζω και είμαι ευγνώμων», την οποία συνόδευσε με φωτογραφία του από το κρεβάτι νοσηλείας, ο ιερέας περιέγραψε τον δικό του «Γολγοθά» στη ΜΕΘ. Τον πόνο, τη μοναξιά, το κλάμα, την προσευχή και το πόσο ευάλωτος και εύθραυστος ένιωσε στην πάλη του με τον θάνατο.
Ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησης του π. Παύλου
Ζω και είμαι ευγνώμων.
Ευχαριστώ το Θεό που έδειξε ευσπλαχνία και μου έδωσε κι άλλο χρόνο μετανοίας.
Ευχαριστώ και όλους εσάς που με τις προσευχές σας με παρηγορήσετε, με ενισχύσετε και σταθήκατε αναμμένες λαμπάδες πίστης και ελπίδας.
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, ούτε είναι.
Αυτά που έζησα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ψυχή μου.
Ο ίδιος είμαι, αλλά «αλλιώς».
Όταν φτάνεις τόσο κοντά στον θάνατο, δεν μπορείς να παραμείνεις ίδιος.
Δεν θέλω να ξεχάσω.
Δεν θέλω να αφήσω τον χρόνο να αποδομήσει κι αυτήν την δοκιμασία.
Θέλω να θυμάμαι τον πόνο, την μοναξιά, την απελπισία, το κλάμα εκείνα τ’ ατελείωτα βράδια, το σκοτάδι του νου, το πόσο ευάλωτος και εύθραυστος ένιωσα.
Θέλω να θυμάμαι την τελευταία καρδιακή εξομολόγησή μου, την τελευταία προσευχή μου πριν την διασωλήνωση…την αγωνία.
Θέλω να θυμάμαι διότι μόνο έτσι θα μπορώ να εκτιμώ καθημερινά την υγεία, την ανάσα, το περπάτημα, το γέλιο, την παρέα, την χαρά…για να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο και τα πάντα ως θείο δώρο. Για να μην πέσω στην αχαριστία, στην γκρίνια, στην μιζέρια…
Χωρίς κανένα υποκείμενο νόσημα, παλεύω εδώ και ένα μήνα…
Ο covid-19, μου «πήρε» πολλά, αλλά μου «έδωσε» κιόλας.
Όταν παλεύεις με τον θάνατο τότε όλα παίρνουν άλλο νόημα. Θάνατο…καταλαβαίνεις;
Ε, τότε καταλαβαίνεις πολλά, αλλά δυστυχώς δεν έχεις τον χρόνο να εξηγήσεις και να εξηγηθείς.
Πλέον βλέπεις ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα, ποια τα ουσιώδη και ποια τ’ ανούσια.
Στις πτέρυγες των νοσοκομείων του covid-19, των ΜΕΘ, βλέπεις ζωές να φεύγουν και να έρχονται. Και είναι φοβερό πως οι ζωές αυτές ψιθυρίζουν κάτω από τις μάσκες οξυγόνου, το βαθύ νόημα της ζωής.
Αγάπα.
Υπέμεινε.
Ταπεινώσου.
Συγχώρα.
Ζήσε.
Ανέπνευσε.
Ήλπιζε…
Γιατί;
Γιατί…Χριστός Ανέστη, χαρά μου!
Και αυτό έχει σημασία.
Χριστός Ανέστη τώρα και πάντα.
Αυτό είναι το μείζων!
Αυτή είναι η χειρολαβή από την οποία μπορείς να πιαστείς και ν’ανασηκωθείς, όπως ο κατάκοιτος από το κρεβάτι του…
Όχι που Ανέστη, όχι πως Ανέστη, όχι ποτέ Ανέστη… αλλά ότι Ανέστη! Αυτό έχει σημασία.
Ανέστη ο Χριστός αδελφοί…
..και η ζωή πολιτεύεται…
Κι ας είμαστε πάνω σε σταυρό.
Έρχεται η ώρα που τα πάντα για όλους θα γίνουν φως και ειρήνη και ζωή.
Εύχεστε.
Πηγή: in.gr
