Της Μαρίας Μαυρουδή*
Το όνομα του Αγίου Γεωργίου ταυτίζεται με θρύλους, που έχουν τη ρίζα τους σε παραδόσεις και αρχέτυπα, που θυμίζουν σε αρκετά σημεία την αρχαία ελληνική μυθολογία και τη λαογραφία.
Ο Άγιος Γεώργιος συνδέεται με τον μήνα της γιορτής του, τον Απρίλιο. Συμβαίνει όμως αρκετές φορές , η γιορτή του να μεταφέρεται αργότερα, γιατί πολλές φορές η 23η Απριλίου συμπίπτει με τη Μεγάλη Εβδομάδα και η μνήμη του θρυλικού Αγίου επιβάλλεται να γιορταστεί μετά το Πάσχα.
Έτσι, ο Απρίλιος είναι γνωστός σε πολλά χωριά της ελληνική υπαίθρου σαν ο μήνας του Άη Γιώργη και λέγεται “Αγιογεωργίτης”. Κυριαρχεί, λοιπόν, ο συγκεκριμένος Άγιος τον Απρίλη και ο θρύλος του συναρπάζει τους ανθρώπους που τον πιστεύουν και τον θεωρούν ωραίο, ιπποτικό, ευγενή, καλοσυνάτο και βέβαια ανδρειωμένο.
Στα παλιά τα χρόνια, όπου η ληστεία ήταν διαδεδομένη και θεωρούνταν κάτι ανάμεσα σε έγκλημα ,λεβεντοσύνη και αγώνα για την απελευθέρωση του γένους, οι ληστές είχαν τον Άγιο Γεώργιο για προστάτη τους. Έτσι όταν είχαν μια πετυχημένη ληστεία πρόσφεραν ένα ποσοστό από τα λύτρα τους για χάρη του προστάτη – Άγιό τους και το αφιέρωναν είτε σε μια εκκλησία που έφερε το όνομά του, είτε στην εικόνα του.
Στην Αγγλία, στα λαογραφικά βιβλία υπάρχουν δημοσιεύσεις από παλιές ρομαντικές μπαλάντες, οι οποίες περιγράφουν τον Άγιο Γεώργιο ως τον γιο ενός Άγγλου Λόρδου, που γεννήθηκε από μια νεράιδα μέσα στα δάση.
Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι τον Άγιο Γεώργιο τον τιμούσαν ακόμα και οι Τούρκοι. Είναι χαρακτηριστικός και γραφικός ο θρύλος που αναφέρεται στο Τουρκόπουλο που αγάπησε μια Ελληνίδα και ζήτησε τη βοήθεια του Άη Γιώργη. Το Τουρκόπουλο, ο οποίος ήταν ο γιος ενός σουλτάνου, αγάπησε μια χριστιανή κόρη και θέλησε να την κάνει δική του. Η κόρη όμως δεν τον αγάπησε .Μια μέρα που το Τουρκόπουλο, , την καταδίωξε, η κόρη έτρεξε και βρήκε τον Άη Γιώργη, που καθόταν σ’ ένα ερημοκλήσι.
“Άη Γιώργη μου, μεγάλο το όνομά σου”, του είπε η σκιαγμένη κόρη. “Σε παρακαλώ, κρύψε με αμέσως. Σώσε με από τα χέρια του Τούρκου οχτρού!” Έτσι, άνοιξαν τα μαρμαρένια τείχη κι η κόρη μπήκε μέσα. Αλλά την ίδια στιγμή, κατέφτασε κι ο Τούρκος μπροστά στον Άγιο.
“Άη Γιώργη μου, μεγάλο το όνομά σου”, του είπε το Τουρκόπουλο. “Σε ικετεύω. Δώσε μου την κόρη που φυλάγεις εκεί μέσα κι εγώ θα σου φέρω τρία φορτία κεριά κι άλλα τόσα, λιβάνι. Και λάδι θα σου φέρω και μεγάλα βουβαλοτόμαρα. Θα βαπτιστώ στην πίστη σου και θα λάβω το όνομά σου”.
Τα μαρμαρένια τείχη ανοίξανε κι η κόρη εμφανίστηκε. Το ερωτευμένο Τουρκόπουλο την πήρε κι έφυγε. Έτσι, με τον ρομαντικό αυτόν θρύλο συνδέονται ακόμα και οι Τούρκοι με τον Άγιο της άνοιξης, τον ευγενή και τον ιππότη.
“Άη Γιώργη μου, μεγάλο το όνομά σου”, Σε παρακαλώ προστάτευε όλους μας από κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.
