Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, ή αλλιώς τη βδομάδα των Παθών του Χριστού μας . Μία περίοδος κατάνυξης και συγκίνησης μπροστά στην αυτοθυσία του Θεανθρώπου πάνω στο βωμό της αγάπης, της προσφοράς και κυρίως της σωτηρίας προς τους άλλους. Η εικόνα του Ιησού με τον Σταυρό στον ώμο να ανεβαίνει το δρόμο για τον προσωπικό του Γολγοθά δεν αφήνει κανένα μας ασυγκίνητο. Ο Χριστός αφήνει την τελευταία του πνοή πάνω στο Σταυρό και η τραγική φιγούρα της Παναγίας προσπαθεί να βρει κουράγιο στην αγκαλιά του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η μάνα πονά βλέποντας τον μοναχογιό της να υποφέρει πάνω στο Σταυρό. Θέλει να θρηνήσει για το μοναχογιό της. Είναι θέλημα θεού και πρέπει να υπακούσει. Όσο και να είναι δύσκολο για την ίδια πρέπει το παιδί της να θυσιαστεί για το καλό των άλλων.
Η Παναγία μας δεν ταυτίζεται άλλωστε και με κάθε μάνα που για κάποιο λόγο είτε υγείας, είτε ατυχήματος αναγκάζεται να αποχωριστεί το παιδί της και να ζει με την ανάμνησή του μόνο;. Υπάρχουν δάκρυα ανακούφισης παρηγοριάς σε αυτές τις περιπτώσεις; Υπάρχει κάποιο φάρμακο που θα μπορέσει να γιατρέψει τις πληγές της ψυχής από αυτό το τραγικό γεγονός;. Θέλημα θεού συνήθως απαντούν οι άλλοι προσπαθώντας να δώσουν μία ελάχιστη απάντηση σε ένα αναπάντητο γιατί. Ένας θρήνος βουβός θα συντροφεύει πάντα τη μάνα όταν το παιδί της βρίσκεται σε κίνδυνο όταν το βλέπει να υποφέρει όταν αναγκάζεται να το αποχωριστεί.
Η Παναγία , η μητέρα που άνοιξε την αγκαλιά της και συγχώρεσε ακόμα και εκείνους που πρόδωσαν τον μονάκριβό της να ανοίξει τη σκέπη της και να κρύψει καλά μέσα σε αυτή όλα τα παιδάκια του κόσμου ,δίνοντας υπομονή κ δύναμη σε όλους τους γονείς να αγωνίζονται για να τα προστατέψουν από κάθετι άσχημο.
