Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Ο βασιλικός…
Άλλοι το νε φυτεύγουνε από συνήθειο, ποτέ όμως το μήνα Μάη!
Άλλοι για καλλωπισμό ή για τα μαγεργιά ντως , για άλλους είναι σημάδι θανατικό,
για τση πολλούς συνοδευτικό τση αγιαστούρας στη εκκλησίες, λένε πως εφύτρωσε στο χαμένο τάφο του Ιησού…
Και τι δε λένε…
Μα εγώ το νε φυτεύγω κάθε χρόνο γιατί νηματεί τση ζωοδότρες θύμησες.
Το πχιά καλό νηματερό!
Σαν τον αντικρίζω τα πρωινά στο έμπα του σπιθιού μου, μου φέρνει εικόνες απ’ το πατρικό το σπίτι το ασβεστωμένο και με τη τσιμεντένια αυλή.
Λες και θωρώ το μάνταλο τση πόρτας και γροικώ τον ήχο από το σύρτη κάθε φορά που άνοιγε την πόρτα ο Κύρης μου να μπει .
Εχάιδευε το Βασιλικό να λευτερώσει μυρωδιές κι ήκοβγε ένα καλό κομμάτι και το ‘βανε στ’ αυτί ντου σφυρολογόντας…
Σγουρό βασιλικάκι μου εκειά που στέκεις στάσου,
να παίρνει ο κόσμος μυρωδιές από τη μυρωδιά σου
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή από τους Παρανύμφους Αστερουσίων
